________________
दोहा - पाहुड
(Text and Sanskrit Chāyā)
गुरु दिrयरु गुरु हिमकिरणु गुरु दीवउ गुरु देउ । अप्पो परहो परप्परहो, जो दरिसावइ भेउ ॥ १ ॥
गुरु: दिनकरः गुरुः हिमकिरणः गुरुः दीपकः गुरुः देवः । आत्मनः परात् परस्य यः दर्शयति भेदं ॥
अप्पायत्तउ जं जे सुहु, तेण जे करे संतोसु ।
पर - सुहु वढ चिंतंताहुं, हियए ण फिट्टइ सोसु ॥ २ ॥ आत्मायत्तं यद् एव सुखं तेन एव कुरु संतोषं । पर- सुखं मूर्ख चिन्तयतः, हृदये न नश्यति शोषः ।।
,
जं सुहु विसय - परम्मुहउं णिय- अप्पा झायंतु ।
तं सुहु इंदु विणउ लहइ, देविहिं कोडि रमंतु ॥ ३ ॥ यद् सुखं विषय परान् मुखं निज-आत्मानं ध्यायतम् । तद् सुखं इन्द्रः अपि नैव लमते देवीनां कोट्या रममाणः ॥
,
आभुंजंता विसय- सुहु, जे ण वि हियए धरंति ।
ते सासय- सुहु लहु लहहिं जिणवर एम भांति ॥ ४ ॥ आभुंजंतः विषय-सुखं, ये नैव हृदये धरंति ।
शाश्वत सुखं लघु लभंते, जिनवराः एवं भांति ॥
,
मनः
ण विभुंजंता विसय - सुहु, हियडए भाउ धरंति । सालिसित्थु जिवं वप्पुडा, णर णरयहिं णिवति ॥ ५ ॥
?
नैव भुंजंत: विषय - सुखं हृदये भावं धरंति । शालिसिक्थः यथा वराक:, नराः नरके निपतंति ॥
आएहिं अडवड- वडवडहिं, पर रंजिज्जइ लोउ ।
"
मण - सुद्धहिं णिच्चल-ठियहिं पाविज्जइ पर - लोउ ।। ६ ।। एभिः व्यर्थ - जल्पनैः, पर रज्यते लोकः ।
- शुद्धैः निश्चल - स्थितैः प्राप्यते पर- लोकः ॥
