________________
अभूद् गुरुः श्रीहरिभद्रमित्रं श्रीमानदेवः पुनरेव सूरिः । यो मान्यतो विस्मृतसूरिमन्त्रं लेभेऽम्बिकाऽऽस्यात्तपसोज्जयन्ते ॥
Thus the above authorities support the tradition that the flourished in the 6th cent. V. S. and died in V. S. 585.
(II) Another tradition comes from सिद्धर्षि, the author of उपमितिभवप्रपंचकथा which according to the प्रशस्ति-verse,
संवत्सरशतनवके द्विषष्ठिसहितेऽतिलंधिते चास्याः ।
ज्येष्ठे सितपञ्चम्या पुनर्वसौ गुरुदिने समाप्तिरभूत् ॥ was finished in V.S. 962, on the 5th of the bright half of the month of my, Thursday when the moon was in the constellation of पुनर्वसु. Though the name of संवत् is not mentioned, according to Jinavijaya and Jacobi, astronomical calculations support the संवत् to be विक्रम संवत् i. e. Ist May 906. .
सिद्धर्षि gives following verses in the प्रशस्ति which have a vital bearing on the question of the date of हरिभद्रः
आचार्यहरिभद्रो मे धर्मबोधकरो गुरुः ।
प्रस्तावे भावतो हन्त स एवाद्ये निवेदितः ॥ १५॥ विषं विनिर्धूय कुवासनामयं व्यचीचरद् यः कृपया महाशये अचिंत्यवीर्येण सुवासनासुधां नमोऽस्तु तस्मै हरिभद्रसूरये ॥ १६ ॥
अनागतं परिज्ञाय चैत्यवंदनसंश्रया । मदथैव कृता येन वृत्तिर्ललितविस्तरा ॥ १७ ॥
