________________
५२ विनमयस्त्वाम् । समादेतो, एको पनदः कृष्ठित्वात् कबेरः इत्सितकरीर इति वित्ति ख्यातिम् , उपागतः प्राप्त इति दोषदुष्टः । अन्यो दितीयो विषणः, सोऽपि, दोषाकरस्य चन्द्रस्यौकसि रहे कुलीरे, महचम् उपैति । 'कर्कस्थो गुरुरुचः' इतिवचनात् । अयमपि शब्दच्छलात् दोषाकराश्रये दोषाणां आकरे खानिभूते, आश्रये गृहे, माहात्म्यभृत्वादोषदक्षित इति ।। ५३ ॥
उत्पत्तिसंस्थितिविनाशमयत्रिपद्या
__ पूताऽहंदुक्तिरभजद्धृदि यस्य वासम् । . ओधैस्त्रिभिस्त्रिजगतां शुचितां सृजन्ती
जहोः सुतेव शिरसि स्मरसूदनस्य ॥५४॥ उत्पत्तिरुत्पादः, संस्थितिध्रौव्यम् , विनाशो विगमः, तन्मयी या त्रिपदी । यदागमः- 'उप्पण्णेति वा विगमेति वा धुवेति वा' इत्यादिप्रवचनप्रणीतया त्रिपघा, पूता पवित्रा, अईदुक्तिभगवद्वाणी, यदि यस्य हृदये, वासमभजन , दृष्टान्तमाइ-ओघैः प्रवाहैः । किं० विभित्रैलोक्यवर्तित्वात् त्रिजगतां, शुचितां नैमल्यं, सृजन्ती । यथा जहोः सुता मन्दाकिनी, स्मरसूदनस्य महादेवस्य, शिरसि शीर्षे, वासं भजतीत्यर्थः ॥५४॥ गृह्णाति काचशकलं कुलमर्चिषां को
मुक्त्वा मणिं हदि विदन्निति किं महात्मा । • सार्वज्ञमंह्रियमलं विमलं विहाय . नोसंलयेऽप्यपरदेवमसावनंसीत् ॥५५॥
