________________
५२२ विजयमशस्त्याम् । नः, आस्त; यद् यतो हेतोः, दुरन्तो यःसंतापस्तद्रूपविषापहारि, तवाभिधानं स्मरतां मादृशां विशां, चैतन्यं अशेषमप्येष निहन्ति, अपरो हि दन्दशूको विषापहारिमन्त्रस्मरणाचैतन्यं प्रकटयति नायं तथा, इति नव इति ॥ ७६ ॥
चया प्रदीपेन तमोहरेण
प्रकाशितं यज्जिनशासनौकः । न तत्र मिथ्याविभुजङ्गचक्षु
हतिस्तदीयाहतये बभूव ॥ ७७ ॥ हे प्रभो ! तमोहरेण त्वया प्रदीपेन यज्जिनशासनमेव ओको गृहं, प्रकाशितं तत्र जिनशासनगृहे, मिथ्यात्विरूपो यो भुजङ्गस्तचक्षुईतिस्तन्नेत्रहतिः, तदीयाहतये तदुपघाताय, न बभूवेति ॥ ७७ ।। यदीयद्यस्ति तवाभिधानं
मुनीन्द्र ! तेषां वमिहासि साक्षात् । निरीक्ष्य लेखाक्षरमत्र लोको
वयस्यमायातमिवाऽवगच्छेत् ॥ ७८ ॥ हे मुनीन्द्र ! यदीयहदि तवाऽभिधानमस्ति ये त्वन्नाम स्मरन्तीति, तेषां त्वं साक्षादसि प्रत्यक्षोऽसि, हेतुरूपं वचनमाहअत्र प्रत्यक्षे, लेखाक्षरं निरीक्ष्य लोको वयस्यं मित्रम् , आया. तमिव अवगच्छेजानीयादिति ॥ ७८ ॥
इति द्वात्रिंशत्तैः खेदमेदुरविरहविलापवचांस्युपदाऽय सोस्थ्यवचनानि निर्दिशति
इति क्षरन्नक्षिजलं विलापा
दवग्रहादब्द इवाऽम्बुवृष्टेः।
