________________
चतुर्दशः सर्गः ।
५०५
वित्यर्थः ॥ ३० ॥ प्रभुः सूरिः, प्रचेता प्रमनाः सन्, परमेठिसाक्ष्यं पञ्चपरमेष्ठिसाक्षिकं अनशनं चकार, कथमौत्सुक्यात्तदकरोदित्याह-भवार्तिरूपो यः अकूपारः सागरस्तस्य पयों जलं तितीर्षुस्तरीतुमिच्छुः अत एव किं०, निर्गता देहादेरपि ईहा यस्येति सः, तथाऽनशनं किं०, चरित्रं चारित्रं तद्रूपं चैत्यं प्रासादस्तदुपरि हेमकुम्भं मान्तेऽनशनस्वी - काराच्चारित्रमति शोभते ।। इति पण्णां व्याख्या ॥ ३१ ॥
अकारि यः श्राद्धजनैर्महीयांस्तदोत्सवः प्रीणितविश्वविश्वः । तमीक्षितुं वर्णयितुं च शक्तौ पुलोमजाराजभुजङ्गराजौ ॥ ३२ ॥
तदा तत्र समये श्रीगुरूणां अनशनाङ्गीकारात्रसरे, यः श्राद्धजनैरुत्सवः, किं०, महीयान् अकारि कृतः, तमुत्सवं, ईक्षितुं वर्णयितुं च पुलोमजाराजभुजङ्गराजौ शक्रशेषनागौ तावेव, शक्तौ समय, एकः सहस्राक्षत्वात्, एकः सहस्रजिडत्वात् ; नान्ये केचनाऽप्यस्मदादय इति ।। ३२ ।।
स्मरन् नमस्कारमपारपापापहं महानन्दसुखावहं च ।
मनोवचः कायकृतानि निन्दन्
पुनः पुनः पुण्यमना अघानि ॥ ३३ ॥ महोदयस्त्रीरतिदानदूतीं
भजन् समस्तेष्वसुमत्सु मैत्रीम् । जराजनुर्मृत्युभियां निदानं
६५
