________________
३७६
विजयमश त्याम् ।
गादाऽब्रवीत्, यदब्रवीत्तदग्रेतनवृत्ते प्राह ॥ ५८ ॥ भक्तं बुभुक्षार्त इवाहमम्बिके ! दीक्षां जिघृक्षुः शिवशर्मकारणम् । मत्वाऽत्मसूनोर्नियमस्थितौ स्थिरं
चेतः प्रचेता वचनं जनन्यवक् ॥ ५९ ॥
हे अम्बिके मातः !, बुभुक्षार्तः पुमान्, भक्तं भोज्यमिव, अहं दीक्षां जिघृक्षुरस्मीति योगः । किं०, शिवशर्मकारणं मोक्षसुखनिदानं इति आत्मसूनोः स्वपुत्रस्य, नियमस्थितौ दीक्षायां, चेतः स्थिरं मत्वा प्रचेता हृष्टमना जननी, अवक् जगौ । यज्जगौ दाह ।। ५९ ।।
त्वं नन्दन ! द्रागनुगंस्यसे मया घश्रियाऽऽदित्य इव स्फुरत्प्रभः ।
एतां निशम्याऽऽत्ममनोरथोचितां वाचं स्वमातुर्मुमुदे शिशुर्भृशम् ॥ ६० ॥ हे नन्दन ! मया त्वं घत्रश्रिया बासरलक्ष्म्या, आदित्य इव, किं०, स्फुरत्मभः लसत्कान्तिः, इदं द्वयोरपि तुल्यं विशेषणम् ; अनुगंस्य से अन्वागमिष्यसे त्वया सार्धमनुमत्रजिष्यामीत्यर्थः । एतां आत्ममनोरथोचितां स्वमातुर्बाचं निशम्य शिशुबसाख्यः, भृशं मुमुदे ऽत्यमोदिष्ट ॥ ६० ॥ रत्नं सुवर्णस्य समीपभाक् श्रियं धत्तेऽवगत्येति सुतान्विता सती ।
गन्तुं मनः सा स्म दधात्यहम्मदावादे पुरे पूज्यपदाब्जपाविते ॥ ६१ ॥
