________________
३५४
विजयप्रशस्त्याम् । ध्वान्तं हरहिः किरणे वेरिव ॥ ८ ॥ अनूचानवितानवज्रिणां आचार्यव्रजवज्रपाणीनां, तेषां धाम्ना तेजसा, च पुनः, वचोऽतिशायिना वचनागोचरेण, महिम्ना माहात्म्येन, शिष्योत्तमैविनेयमुख्यैः, किं०, स्फीतानि च स्फुरन्ति च यानि वाङ्मयानि शास्त्राणि तेषां या वित्तिर्विचारणा ज्ञानमिति तत्र वित्तमैश्चतुरतरः, अत एव सत्तमशक्तिशालिभिः अतिश्रेष्ठशास्त्रादिसामर्थ्यधारिभिः ॥६॥ पुनः केत्याह-श्रीखानखानाख्यमहाराजेन्द्रसदसि, कि०, प्रबुद्धधियो ये महापाज्ञा विप्रास्तार्किकभट्टाः पुनर्ये च उम्बरा राजविशेषाः सामन्तादिस्थानोयास्तन्मुख्यजनैस्तत्प्रमुखानेकराजलोकनागरलोकैः,विराजिनि भ्राजमाने, पुनः, शिष्यैस्तस्य वाङ्मयस्य प्रवचनपरीक्षाख्यस्य व्यक्तं स्फुटं यद् विचारि विचारवद् वाचनं तत्र व्यक्तैर्निपुणैः, अत एव समाविस्मयकारिवाग्भरैः पर्षदाश्चर्यद्वाक्यप्रकः ॥ ७॥ ईदृग्विधैस्तैः शिष्यैर्यत्कृतं तदाह-तस्य कल्याणराजस्य तथा औष्ट्रिकाऽध्वभृत्संघस्य च खरतरसंबन्धिपक्षस्य च, निर्मूलमिति क्रियाविशेषणं समूलं, विभ्रमोऽहारि हतइति । चन्द्रस्य तारानिकरस्य च रवेः किरणैः, किं०, ध्वान्तं हरद्भिः सद्भिरिव यथेति दृष्टान्तः । इति काव्यत्रयीव्याख्या ॥८॥ अथ खरतरान् विजित्य श्रादेष्टैर्यत् कृतं तदाहश्रीखानखानार्पितवाद्यवादन
र्वाचालतानीतसमस्तदिग्मुखैः। शास्त्रं प्रति स्थानमनीयताऽखिल
श्राद्वैस्तदुत्साहकृदुत्सवोत्सुकैः ॥९॥
श्रीखानखानापितैर्वादिध्वनिभिर्वाचालतां मुखरत्वं नीतानि समस्तानि दिग्मुखानि येस्तैः, श्रादैस्तच्छास्त्रं स्था
