________________
· सप्तमः सर्गः। २७३ अभ्यापतन्नास्पदमेकमर्चिषां
पूज्यैर्विशर्दिदृशेऽथ दर्पणः । यन्मे तुलामति तदस्ति कीशं
द्रष्टुं किमस्यास्यमितीन्दुरीयिवान् ? ॥३९॥ अथ पूज्यैर्नगरं प्रविशद्भिर्दर्पणो ददृशे दृष्ट इत्यन्वयः । कि कुर्वन् , अभ्यापतन् संमुखमागच्छन्, पुनः किं०,अर्चिषां रोचिषां, एक अद्वितीयमास्पदं इति पूर्वार्द्धम् । यद् मे मम तुला मदुपमामेति तत्कीदृशमस्ति इति हेतोः अस्य गुरोरास्यं मुखं, द्रष्टुं किं दर्पणच्छलादिन्दुश्चन्द्रमा, इयिवान प्राप्त इति ॥ ३९ ॥ गोण्यः पुरस्तात् सुमृदामुदीक्षिता .
बढ्यो नवानां किमुपागता इति । वक्तुं यथा स्मो जगतां वयं तथा
शिष्योऽपि वो भाव्ययमत्र मङ्गलम् ॥४०॥ ततः पुरस्तात् नवानां नूतनाना, सुमृदां शोभनमृदां तत्क्षणोत्खातानामिति शेषः। बढ्यो घना गोण्यो गुरुभिरुदीक्षिता दृष्टा इत्यन्वयः । इति किं वक्तुं कथयितुं उपागताः १, इतीति किं, यथा जगतां वयं मङ्गलं स्मः, तथा वो युष्माकमयं शिष्योsपि मूरिपदस्थः सन् मङ्गलं भावीति भावार्थः ॥ ४० ॥ स्पर्धी मया यः कुरुते यशोभरैः
पश्यामि तस्यास्यमिति त्वरात्मकम् । दध्यौषधीवल्लभदीप्तिसन्निभं
तदाऽमिलत्तत्पुरगोपुरे पुरः ॥ ४१ ॥ यो गुरू, यशोभरैः कीर्तिपुजैः, मया सह स्पर्दा कुरुते तस्य
