________________
षष्ठः सर्गः।
२३५ जयदानमरिपट्टधारिणस्तेषां पादपद्मद्वय्याश्चरणकमलयुगल्याः पतन् अपारो बहुर्यः परागो रेणुस्तेन पूतं पवित्रमिति ॥१२॥ अथ प्रावेशिकान् शकुनान् कानप्याह
आनीयमानमृषभद्वयमात्तरश्मि ___ पुंसा पुरः प्रचलता मिलितं तदस्य । गुर्वी धरिष्यति धुर जगतोऽयमेव
यदर्शनादयमुपैति महत्त्वमर्थः ॥ १३ ॥ अस्य जयविमलमुनेः, तद् ऋषभद्वयं मिलितं, किं क्रियमाणं, आनीयमानं, संमुखमिति गम्यं केन. पुंसा पुरुषेण, किं कुर्वता, पुरः प्रचलता गच्छता, पुनः किं०, आत्ता गृहीता रश्मिः रज्जुर्यस्य तत् । तत्किमित्याह-यदर्शनात् यस्य ऋषभद्वयस्य दर्शनात् , अयमों महत्त्वं माहात्म्यं उपैति । अयं क इत्याहअयमेव मुनिः, जगतो धुरं धरिष्यति, धुरं किं०, गुवी महतीं, अयमेवेत्यत्र एवकारोऽन्ययोगव्यवच्छेदकः, यतो गुरोः शिष्यभूयस्त्वेऽपि पट्टभृदयमेव भावीति भावार्थसूचक इति तात्पर्यम् ॥ १३ ॥
अभ्यागमत् तदनु संमुखमम्बुपूर्ण __ कल्याणकारि कलशं शिरसा धरन्ती । कौसुम्भचीवरवती युवतीतिसूचा
कामोत्सवाय भविताऽयमतीव महत् ॥१४॥ तदनु ऋषभद्वयादनु पश्चात् , संमुखं अम्बुपूर्ण पानीयपूरितं, कल्याणकारि मङ्गलकरं, कलशं कुम्भं, शिरसा शीर्षण, धरन्ती सती, पुनः, कोसुम्भचीवरवती कुसुम्भरङ्गरक्तवस्त्रधरा, युवती स्त्री, अभ्यागमद् मिलितेत्यन्वयः। पुनः कीदृशी, इति मूचा
