________________
पत्रमः सर्गः।
२१७ तमलङ्कृतं, पामासीद , तेन नौ आवयोः, एतदुपास्तिर्घटते युज्यते, इति हेतोः आशु शीघ्र, चामरच्छलतः, मरालौ हंसौ, तं जयसिंह, इत्यवेत्य ज्ञात्वा; इवोत्सेक्ष्यते-आगतवन्तौ सेवितुमिति हृदयम् ॥ ६२॥
आननेन यदनेन जितोऽहं
सर्वदोदयभृता सुभगेन। सेव्यते स्म शशिनेव तदानीं
छत्रकैतववतेति कुमारः ॥ ६३ ॥ यत् अनेन कुमारेण, अहं आननेन मुखेन, जितः, आननेन कि०, सर्वदा उदयभृता सदोदयेनेति, पुनः, सर्वदा सुभगेन, इति हेतोः, कुमारो जयसिंहनामा, शशिना चन्द्रेण उक्तविशेपणयविपरीतस्वरूपेण, सेव्यते स्मेति, शशिना किं०, छत्रकैतववता आतपत्रदम्भभृतेति भावः ॥ ६३ ॥
रूपमस्तु सुभगं खलु मा दृग्
दोषदूषितममुष्य मुखस्य । अञ्जनं न्यधित पौरपुरन्ध्री
काचिदस्य दृशि धन्यधियेति ॥ ६४ ॥ तदानीमिति सर्वत्र योज्यं, अमुष्य बालस्य, रूपं सुभगं दृग्दोषदृषितं माऽस्तु मा भवतु, इति धन्यधिया साधुबुद्ध्या, काचित् अनिर्दिष्टनामिका, पौरपुरन्ध्री नागरनारी, अस्य दृशि नेत्रे, स्वर्णाऽऽभरणादि विहाय अञ्जनं कजलमेव, न्यधित स्थापयामासेत्यर्थः ॥ ६४ ॥ . शोणिमानमधरोष्ठरसज्ञा
तालुमूलमतुलं कलयत् किम्।
२९
