________________
१७० विजयप्रशस्त्याम् । कल्पगुरिव रम्भाभिाल्यमानः पुरन्धिभिः। कुमारः कलयामास कलाभिवृद्धिमिन्दवत् ॥६३॥
रम्भाभिः कल्पद्रुम इव, पुरन्धिभिः कुटुम्बिनीभिः, लाल्यमानः स हीरकुमारः कलाभिः सह, इन्दुवत् चन्द्र इव, वृद्धिं कलयामास आससाद ॥६३ ॥ स जहौ क्रमतः क्षीरकण्ठतां शठतामिव । ललौ च गुरुतो विद्या वार्डेरप इवाम्बुदः ॥ ६४ ॥
स कुमारः, शठतां शाठ्यमिव, क्षीरकण्ठतां बाल्यं. जहाँ तत्याज । पुनर्वार्धेः समुद्रात् , अपः पानीयानि, अम्बुद इव गुरुतोऽध्यापकात् , विद्या मातृममुखाः, ललो जग्राह ॥६४॥ प्राप्ताऽनवद्यविद्यः स दत्ते स्म जगतां मुदम् । पीयूषपादः संपूर्णकलोऽब्धेरम्भसामिव ॥ ६५ ।। : प्राप्ताऽनवद्या निदोषा विद्या येन सः. स कुमारः, जगतां मुदं दत्ते स्म सम्पूर्णकलः पीयूषपादश्चन्द्रमा, अब्धः समुद्रस्य, अम्भसा पाथसां, यथेति दृष्टान्तः ॥ ६५॥
अथ सच्छाययोः पुष्पदन्तयोरिव सर्वदा । क्लेशामयभरध्वंसे दक्षयोर्दस्रयोरिव ॥ ६६ ॥ पुनर्वस्वोरिवाऽजस्रं जगदुल्लासितारयोः । सम्यगाराधनापूर्व पित्रोदवमुपेतयोः ॥ ६७ ॥ कुमारः सोऽन्यदा खस्याः स्वसुर्मिलनहेतवे । श्रीपत्तनमलञ्चके मनोभूरिव मूर्त्तिमान् ॥ ६८ ।। अथ श्लोकत्रिकव्याख्या-अयास्मिन्नवसरे, पित्रा थी
