________________
हैमशब्दानुशासनस्य प्राक् नित्याद्येऽस्तेिषु द्योत्येष्वन्ययस्य स्वरात पूर्वोऽक् स्यात् , तद्योगे, चाऽस्य को । कुत्सितायुचैः उच्चकः, एवं धिक्, धकिदू ॥ ३१ ॥
. तूष्णीकाम् । ७।३ । ३२ । तूष्णीमो माप्राक् का इत्यन्तो निपात्या, प्राक् नित्यात्। . कुत्सितादि तूष्णीं तूष्णीकामास्ते ॥ ३२ ॥
कुत्सिताऽल्पाऽज्ञाते । ७।३। ३३ । कुत्सिताधुपाधिकार्थात् यथायोगं कबाइयः स्युः। अश्वका, पचतकि, उच्चकैः ॥ ३३ ॥
अनुकम्पा-तद्युक्तानीत्योः । ७।३ । ३४ ।
अनुकम्पायां तयुक्तायां च नीतो गम्यायां यथायोगं कबादयः स्युः । पुत्रका स्वपिषकि, पुत्रकः एहकि, उत्सङ्गके उपविश, कईमकेनाऽसि दिग्धकः ॥ ३४ ॥
अजातेनाम्नो बहुस्वरात इयेकेलं
वा । ७॥ ३ ॥ ३५॥ मनुष्यनाम्नो बहुस्वरादनुकम्पायां एते वा स्युः, न चेत् नामजात्यर्थन् । देवियः, देविका, देविला, देव. दत्तकः । अजातेरिति किम् ? महिषः ॥ ३५॥
१ ककारान्तस्याव्ययस्य दकारान्तादेशो भवतीत्यर्थः । यथा विक इत्यस्य अकि स्कारे च जाते पकिद्, पृथकहिरुकइत्यनयोः पृथकद हिरकुदिति स्यात् , कपोऽपवादः । कुत्सितमल्पम् ज्ञातमुचरित्यर्थ कुत्सितायुच्चरित्युक्तम् ।
१ भनुकम्पितो देवदत्तो देविय इत्यादि । “ द्वितीयात् स्वरार्ध्वम" (७-३-४१) इत्यकारलुक । एवं इक-इल-अड-अकादिष्वपि । .
