________________
૨૫
બેલ્જિયમની એલચી-કચેરી મને લાગે છે કે હવે મારે બેલ્જિયમ જવાનું માંડી વાળવું પડશે.”
“તમે બેલ્જિયમ પહેલી વાર જાઓ છો ?” “હા.” “તમારો પાસપૉર્ટ બતાવો તો !”
મેં પાસપૉર્ટ આપ્યો. એમણે એ તપાસ્યો. પછી એ પ્રમાણે વિગતો એક ફૉર્મ ઉપર ભરી દીધી અને મને કહ્યું, “અહીં સહી કરો.”
એ વીસાનું ફૉર્મ હતું. હું રાજી થયો. મેં કહ્યું, “તમે મને વીસા આપો છો ?”
હા.”
મેં આભાર માન્યો. સહી કરી. એમણે કહ્યું, “તમારા ફોટાની બે નકલ આપો.”
અરે ! ફોટાની નકલ તો હોટેલ પર ભૂલી ગયો હતો. હવે શું થાય ? ફોટા વગર તો વીસા મળે નહિ.
મેં કહ્યું, “હું ફોટાની નકલ હોટેલમાં ભૂલી ગયો છું. ટેક્સી કરીને લઈ આવું ?”
એમણે કહ્યું, “ટેક્સીમાં તમને વાર લાગશે અને મોંઘુ પણ પડશે. મારે તરત જવાનું છે. હું મારા અંગત કામ માટે પાંચદસ મિનિટ માટે ઓફિસમાં આવ્યો છું.”
હું વિમાસણમાં પડ્યો. પરંતુ એમણે કહ્યું, “ચિંતા ન કરશો. અહીંથી પાંચ મિનિટના રસ્તે વિક્ટોરિયા બસ-સ્ટેશન છે. ત્યાં પ્રવેશદ્વારની જમણી બાજુ ફોટો પાડવાનું ઑટોમૅટિક મશીન છે. એમાં બે શિલિંગ નાખશો એટલે એક મિનિટમાં તમારો ફોટો પડી જશે. ત્રણ નકલ માટેનું બટન દબાવો. એક નકલ તમારી પાસે રહેશે.”
હું ચાલ્યો. અનુભવ મારા માટે નવો હતો. જેમ મશીનમાં પૈસા નાખવાથી ચોકલેટ, સિગારેટ વગેરે મળે છે તેમ તાત્કાલિક ફોટો પડાવવા માટેની ચોવીસે કલાકની આ યાંત્રિક સગવડ પણ વિદેશમાં ઉપકારક બને છે. બસ-સ્ટેશને પહોંચીને એ જગ્યા મેં શોધી કાઢી. એક નાનકડી કૅબિન હતી. તેમાં બધી જ સૂચના સ્પષ્ટ લખી હતી : ક્યાં, કેવી રીતે બેસવાનું ક્યાં જોવાનું, ક્યાં પૈસા નાખવાના, કેટલા પોઝ જોઈએ, કેટલી નકલ જોઈએ, ક્યારે ફલેશલાઇટ થાય અને ફોટો પડે તથા કેટલી
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
