________________
અધ્યયન છğ]
૧૬૫
છતાં મમત્વ ન થાય. એ વાત કહે છે કે વસ્ત્રાદિ રા= ઉપધિ સહિત એવા પણ વુદ્ઘા=જ્ઞાની મુનિએ સવ્વસ્થ= સદા-સવ ક્ષેત્રમાં છ જીવનિકાયના સંવ-નિર્દે= સરક્ષણ માટે વસ્ત્રાદિ રાખવા છતાં વિ=પણ મમાલ'=મમત્વને ન બાયયંતિ=કરતા નથી. એટલું જ નહિ, બવળો? મિવિ=પેાતાના શરીરમાં પણ મમત્વને કરતા નથી. (૨૨)
[જડ-ચેતનના જ્ઞાનથી આત્મામાં પ્રગટેલા વિવેક સ આરાધનાનું મૂળ છે. સમ્યજ્ઞાનીઓમાં એ વિવેક પ્રગટે છે, એથી જ છતી પણ વસ્તુને ભાગાને-સંપત્તિને તજીને અનગાર (સાધુ) બને છે, તેએ આહાર-વસ્ત્ર-પાત્રાદિ રાખવા કે ભોગવવા છતાં જે શરીરને માટે એના ઉપયોગ કરે છે, તે શરીરને પણ પર-અનિત્ય સમજતા હાવાથી શરીરની વેઠ સમજે છે. માત્ર કનિજ રામાં એને સાથ જરૂરી હાવાથી સાથ આપે ત્યાં સુધી એની રક્ષા માટે સયમને હાનિ ન પહેોંચે તે રીતે વર્તે છે. જ્યારે શિથિલ બનતાં સંયમની સાધનામાં સહાયક નથી રહેતું ત્યારે શરીરને પણ વેસિરાવે છે અનશન કરે છે. અને ત્યાં સુધી પણ મમતા વિના આહારાદિ આપે છે.] હવે છઠ્ઠું′′ સ્થાન કહે છે—
।
૨૩૩) બદ્દો નિયં તવોન્મ, મુળ્વયુદ્ધેતૢિ વકિલ | ના ય હઝ્ઝામમાં વિત્તી, મત્ત ૬ મોબળ ૬-રા ૨૩૪) મંતિમે મુટ્ઠમા વાળા, તતા બહુવ થાવરા |
નારૂં રાબો બપાસતો, મતબિં કરે?૬-રા ૨૩૫) ૩૬નું વીગમસત્ત, પાળા નિજિબા મહૈિં। दिआ ताई विवज्जिज्जा, राओ तत्थ कहं चरे ? ॥६- २५॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
