________________
एवं सुरेण भणिओ वलियग्गीवं निरूवई जाव । ताव य विहूसियंगी पेच्छइ नियभारियं सहसा ॥ १०८ ॥ तं दठु चित्तवेगो ससंकिओ नियमणम्मि वजरइ । सुरवर ! साहसु सच्चं हासं मोत्तूण मह इण्डिं ॥ १०९ ॥ किंवा सच्चिय एसा नहवाहणेअवहिया महं दइया । मह आसासणहेउं सुरमाया अह तुमे विहिया ? ॥ ११० ॥ जइ ताव विसं भक्खिय मह विरहे सा मया सुदुक्खत्ता । ता कह इह जीवंती संपत्ता अक्खयसरीरी ? ॥ १११ ॥ तत्तो य भणइ देवो सच्चिय एसा, न होइ सुरमाया । अवहरिय सा मए जह इहाणिया तहय निसुणेसु ॥ ११२ ॥ केवलिमहिमं काउं आगच्छंतेण तुह समीवम्मि । ओहिन्नाणेण मए दिट्ठा तुह भारिया एसा ॥ ११३ ॥
एवं सुरेण भणितो वलितग्रीवं निरूपयति यावत् । तावच्च विभूषिताङ्गी प्रेक्षते निजभार्यां सहसा ॥ १०८ ॥ तां दृष्ट्वा चित्रवेगः सशङ्कितो निजमनसि कथयति । सुरवर ! कथय सत्यं हास्यं मुक्त्वा ममेदानीम् ॥ १०९ ॥ किं वा सैवैषां नभोवाहनापहृता मम दयिता । ममाऽऽश्वासनहेतुं सुरमायाऽथ त्वया विहिता ? ॥ ११० ॥ यदि तावत् विषं भक्षितं मम विरहे सा मृता सुदुःखार्ता । तस्मात्कथमिह जीवन्ती संप्राप्ताऽक्षयशरीरा ? ॥ १११ ॥ ततश्च भणति देवः सा चैवैषा न भवति सुरमाया । अपहृत्य सा मया यथेहाऽऽनीता तथा च निशृणु ॥ ११२ ॥ केवलिमहिमानं कृत्वाऽऽगच्छता तव समीपे । अवधिज्ञानेन मया दृष्टा तव भार्या एषा ॥ ११३ ॥
१. अपहता ।
सुरसुन्दरीचरित्रम्
नवमः परिच्छेदः
३५७
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
