________________
प्रियङ्करनृपकथा ।
"रात्रिर्गमिष्यति भविष्यति सुप्रभातं
भास्वानुदेष्यति हसिष्यति पङ्कजश्रीः । इत्थं विचिन्तयति कोशगते द्विरेफे
हा हन्त हन्त नलिनी गज उज्जहार ॥२०१॥ एवं तं च तडागं गयघड बुडंति जस्स तीरंमि।
एसो विहिपरिणामो मज्झे मच्छा खणिज्जति॥२०२॥" राजलोकस्यापि चिन्ताऽभूत् । राजा सभायां नोपविशति । न्त्रिी प्रबोधयति-अत्र शोकेन किं स्यात् ? दैवायत्तस्य वस्तुनः र्वेषां एवमेव मार्गो वर्तते । अलं खेदेन । यतःन पृथगजनवत् शुचो वशं, वशिनामुत्तम ! गन्तुमर्हसि । दुमसानुमतां किमन्तरं, यदि वाय्वोघभयेऽपिते चलाः॥२०३॥" गिरस्य षष्टिसहस्रं पुत्राः, सुलसाश्राविकाया द्वात्रिंशत पुत्राश्च मकालं दिवं गताः । तेन सर्वथा शोको न कार्यः । यतः"जातस्य हि ध्रुवो मृत्यु-र्धवं जन्म मृतस्य च । तस्मादपरिहार्येऽर्थे, का तत्र परिदेवना? ॥२०४॥ ऐं संसार असारडो, आसा बंधण जाइ । अनेरई क(कि)रि सहए, अनेरडइ विहाइ ॥२०५॥"
१छाया
एतत् तच्च तटाकं गजघटा ब्रुडन्ति यस्य तीरे ।
एष विधिपरिणामो मध्ये मत्स्याः खन्यन्ते ॥ २ 'सगरचक्रिणः' इति ङ-पाठः । ३ 'स्ते सर्वेऽपि दिवं' इति ड-पाठः । ४ तात्पर्यम्
अयं संसारोऽसारः आशा बन्धनं याति । अन्येन कृत्वा (किल) सुप्यते अन्येन हि (तु) विभाति ॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
