Agam 24 Chhed 01 Nishith Sutra Part 01 Sthanakvasi

SR No.: 001828
Original Sutra Author: N/A
Author: Amarmuni, Kanhaiyalal Maharaj
Publisher: Amar Publications
Publication Year: 2005
Total Pages: 312
Language: Prakrit
Classification: Book_Devnagari, Agam, Canon, Ethics, F000, F010, & agam_nishith
File Size: 17 MB

Page 269

पीठिका
माध्यगाथा ३६३ - ३६० ]
गीतो मत्थो जेण गीतत्यो गृहीतार्थः इत्यर्थः । जयणा - जं जं प्रप्पतरं अवराहद्वाणं तं तं पडिसेवितं तो जयगा भगति । कडजोगी- जोगो किरिया सा कया जेण सो कडजोगी भण्णति । सा य तवे विमुट्टोस वा । कारणं पुण णाणाति । एस पढमभंगो। एत्थ य णिद्दोसो भवति । गीयत्थो जयणाए कडजोगी शिवकारणे सद्दोसो एस बितिय भंगो । एवं सोलसभंगा कायव्वा । एत्थ पढमभंगेण पडिसेवियं तो कप्पिया भवतीत्यर्थः ।
-
एगेसि पुनराचार्याणां इह द्वात्रिंशदभंगा भवन्ति । गीयत्थो कडजोगी अरतो दुट्टो जयणाए, एस पढमो भंगो। गीयत्थो कडजोगी अरतो श्रदृट्ठो अजयणाए, एस बितिय भंगो । एवं बत्तीसं भंगा कायव्वा । एत्थ वा पढमभगे पडिसेवयंतो कप्पिया भवति ।। ३६६ ।।
चोदगाह - "जइ पढमभंगे कप्पिया णणु तया निद्दोस एव" ? प्राचार्याह
जड़ सव्वसो अभावो, रागादीणं हवेज्ज णिद्दोसो । जतणाजुतेसु तेसु, अप्पतरं होति पच्छित्तं || ३६७||
यदीत्यमभ्युपगमे । सब्वसो सर्वप्रकारेण अभावो सर्वप्रकारानुपलब्धि, केसि प्रभावो ? रागादीनां "आदि" सद्दातो दोसो मोहो य घेप्पति । यद्येवं तो मेहुणे हवेज्ज णिद्दोसो अप्रायश्चित्तीत्यर्थः । पुसो रागादीणां मेहुणे प्रभावो अपायच्छित्ती वा णवरं - जयणाजुतेमु "जयणा" यत्नः, ताए " जुता" उपेता इत्यर्थः, "तेमु" त्ति जयणाकारि पुरिसेसु तु सद्दो अवधारणे यस्मादर्थे वा प्रप्पतरं होइ पच्छित, तम्हा जयणाए वट्टियव्वं ॥ ३६७॥
उवसो "भयमाणे उ ग्रकिच्च" अस्य व्याख्या ।
सामत्थवि पुते, सचिव मुणी धम्मलक्ख वेसणता ।
१२७
बिय तरुणु रोधो एगेसि पडिमदायणता || ३६८ ||
एगो राया तो सचिवो मंती तेण समाणं सामत्थणं संप्रधारणं, अपुत्तस्स मे रज्जं दाइएहि पारब्भेज्ज, कि कायव्वं ? सचिवाह - ज ! परखेते ग्रण्णेण बीयं वावियं खेत्तिणो ग्राहव्वं भवति, एवं तुह अंते उरखेत्ते अण्णेण बीयं निसट्टं तुह् चेव पुत्तो भवति" । पडिसुतं रण्णा, को पवेसेज्जति ? सचिवाह - पासंडिगो णिरुद्धिदिया भवन्ति ते पवेसिज्जंतु । एत्थ राया अणुभए कोइ मुणी धम्मलक्खेण पवेसेज्ज, “मुणी" साहू, भगवं ! अंतेउरे धम्मक हक्खाणं कायन्त्रं, "लक्खं” , तेण धम्महाख्यानछद्म न प्रवेशयति । ते य जे तरुगा प्रणहबीया ते पवेसिता, प्रविणटुबीया इति वृत्तं भवति ।
हवा " अणघा" णिरोगा अणुवहयपंचेंदिवसरीरा, "बीया" इति सबीया । ते तरुणित्थियाहि समाणं प्ररोहो अंतेपुरं तत्थ बला भोगे भुंजाविज्जति । एत्थ कोइ साहू गेच्छइ भोत्तु,
उक्तं च
"वरं प्रवेष्टु ं ज्वलितं हुताशनं, नचापि भग्नं चिरसंचितं व्रतम् । वरं हि मृत्युः सुविशुद्धकर्मणो, न चापि शीलस्खलितस्य जीवितम् ||"