________________
२७०
वज्जालग्ग
७८९. माणविहूणं रुंदीइ छोडयं सिलधोयगयछायं । जं वसणं न सुहावइ मुय दूरं नम्मयाडे तं ॥२॥ मानविहीनं विस्तारेण त्यक्तं शिलाधौतगतच्छायम् । यद्वसनं न सुखयति मुञ्च दूरं नर्मदातटे तत् ॥
७९०. पम्मुहसुत्तं अट्ठीसुहावहं जणियरायपुलइल्लं । दोसिय दिज्जतं पि हु नारंग अम्ह पडिहाइ ||३|| प्रमुख सूत्रमस्थिसुखावहं जनितरागपुलकवत् । दौषिक दीयमानमपि खलु नारङ्गं मग प्रतिभाति ॥
७९१. जं पक्खालियसारं जं गरुयं चेव खममहग्घं च । तं दोसिय अम्हाणं दंसिज्जउ किं यत्प्रक्षालितसारं यद् गुरुकं चैव
वियारेण ॥४॥
क्षममहाघं च । दौषिकास्माकं दर्श्यतां किं विचारेण ||
तद्
७९२. दोसिय घणगुणसारं सुविणीयं सुट्टु सोहसंजणयं । दंसहि मा कुण खेयं तं अम्हं जगइ परिओसं ॥५॥ दोषिक घनगुणसारं सुविनीतं सुष्ठु शोभासंजनकम् । दर्शय मा कुरु खेदं तदस्माकं जनयति परितोषम् ॥
७९३. जह पढमे तह दोसइ अवसाणे साडयस्स निव्वहणं । तं फुडु अम्ह नियंबे दोसिय फुटं पि पडिहाई || ६ || यथा प्रथमे तथा दृश्यतेऽवसाने शाटकस्य निर्वहणम् । तत् स्फुटं मम नितम्बे दौषिक स्फुटितमपि प्रतिभाति ॥
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
