________________
૨૦ [] સિદ્ધસેન શતક
તો સવાલ જ ઊભો થતો નથી. ભગવાનનાં વચનો લોકોને અપનાવવા જેવાં લાગ્યાં, કારણ કે તેમાં સદ્ભાવ ભરેલો હતો. બોલનારનો આશય શુદ્ધ છે એ જાણ્યા પછી તેના પર અવિશ્વાસ કરવો મુશ્કેલ હોય છે. કહેનાર ઊંડી પ્રતીતિથી, ભલી લાગણીથી કે આત્મીયતાથી કહે છે – એટલો આ એક મુદ્દો તેના પર શ્રદ્ધા મૂકવા માટે બસ છે. આવા પુરુષના વચનને “પ્રમાણ” ગણવામાં આવે છે. ભગવાન સૌના આસજન-હિતચિંતક થઈને વાત કરે છે. એમની વાત ટાળવાનું સુજ્ઞજનો માટે મુશ્કેલ જ બની રહે.
ભગવાનનું શાસન અર્થાત્ માર્ગદર્શન મંગળમય અને કલ્યાણકારી હોવાથી જગતમાં વિસ્તરતું ગયું હતું. આથી ભગવાનનું “વર્ધમાન” નામ જાણે સાર્થક થયું હતું.
દિવાકરજી માત્ર તર્કબળથી નહિં, ભગવાનના આવા સદ્ભાવથી આકર્ષાયા છે. માનવસહજ શ્રદ્ધાને તર્કશુદ્ધ નિરૂપણ ઉપરાંત વ્યવહારગત શુભાશયને આધાર હોવો ઘટે. દિવાકરજીની શ્રદ્ધા માનવીય ભૂમિકાની છે. જો કે એને ‘તાર્કિક' કહેવી હોય તો કહી શકાય એવા “તર્કો પણ હાજર છે જ ! ફેર એટલો જ છે કે તર્કો શ્રદ્ધાની સેવામાં હાજર છે અને શ્રદ્ધા ગુણાનુરાગમાંથી જન્મેલી છે.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
