________________
વજ્રકુંડલ
૮૫
નહોતું લેતું.
વીરો તો તેણે ઘણા જોયા હતા. પણ આવું પ્રચંડ શૌર્ય, અને એની સાથે એટલી જ પ્રચંડ ચપળતા અને નિપુણતા, એ તેના માટે અજાયબી સમાન હતી.
તે સ્વયં એક જબરો વી૨ સુભટ હતો, એટલે વીરોની વીરતાની કદર કરવાનું તેને બહુ ગમતું. તેને થયું કે આવું કૌશલ્યપૂર્ણ શૌર્ય દર્શાવવા બદલ વીરસેનનું ગૌરવ મારે કરવું જ જોઈએ, વીર જો વીનું ગૌરવ નહિ કરે, તો જગતમાં અદેખાઈ સિવાય રહેશે પણ શું?
આવાઆવા અનેક સંકલ્પ-વિકલ્પોમાં રમતો વજ્રકુંડલ ઢળતી સાંજે પોતાને મહેલે પહોંચ્યો, તો વીરસેને પોતાના ઊતારે ચાલ્યો ગયો.
બીજો દિવસ ઊગ્યો.
નિત્યના ક્રમ પ્રમાણે વીરસેન, પ્રાતઃકર્મોથી પરવારીને કુમાર વજ્રકુંડલ પાસે ગયો. સાથે માધવ હતો, બીજા પણ સાથીઓ હતા. બન્ને કુમારો વચ્ચે ગઈકાલના પ્રસંગની ચર્ચા ચાલી. એકેક હરીફાઈનું પૃથક્કરણ અને તેમાં ભાગ લેનારાઓના ગુણ-દોષો વગેરેની ચર્ચામાં જ ઘણો વખત પસાર થઈ ગયો.
આ વાતો દરમ્યાન, વીરસેન પૂરેપૂરો સાવધ હતોઃ ભૂલમાંયે પોતાનાં વખાણ ન થઈ જાય તે માટે, ને વાતનું વહેણ પોતાની પ્રશંસાની દિશામાં ન વળી જાય તે માટે. આત્મશ્લાઘા અને આપવડાઈ – એ શિષ્ટ પુરુષો માટે એક હલકી કક્ષાનો દોષ મનાતો. એવા દોષમાં પોતે ન સરકી પડે તેની તેણે પૂરી ચીવટ જાળવી.
Jain Education International
પરંતુ વજ્રકુંડલ પણ ક્યાં ઓછો હતો? અજાણ્યા મનુષ્યના પણ, સદ્ગુણો જો અનુભવવા મળે, તો તેની પ્રશંસા અને તેની કદર કરવી, એ એક શિષ્ટાચાર હોવાનું તે બરાબર સમજતો હતો. અને વીરસેનનું ગૌરવ કરવાનું તો તેણે ગઈકાલે જ નક્કી કરી
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
