________________
– ૧૯૪
સમરું પલપલ સુવ્રત નામ
-
હોય તો મને અટકાવજે.
આ સાંભળતાં જ સુદર્શન બરાડ્યો : અલ્યા, તમારા એ શ્રીવર્મના શા ભાર છે કે હું-બેઠે કુંવરીને પરણી જાય? એને અહીં આવવા તો દો; પળભરમાં એને મોતનો મહેમાન ન બનાવું તો મારું નામ સુદર્શન નહિ.
આવી શેખી કરીને એણે અમને રજા આપી, અને અમે ત્યાંથી નીકળીને સીધા આપની પાસે જ આવ્યા છીએ.
શ્રીવર્સ તેમની વાતથી ખૂબ રાજી થયો. તેણે બન્નેને ખૂબ શાબાશી આપી. પછી બેયનો સત્કાર કરીને રજા આપતો હતો ત્યાં જ કુમાર વીરપાળે મોકલેલા બે સેવકો ત્યાં દાખલ થયા. કુમારે તેમને આવકાર્યા. કુમારને નમન કરીને તે બોલ્યા : કુમારશ્રી! અમારા યુવરાજ વીરપાળે કહાવ્યું છે કે “તમે અમારા આંગણે આવી ગયા ને અમને જાણ પણ ન કરી? તમારા લગ્નમાં પણ અમને ન તેડ્યા? ખેર, હવે તમે અમારે ઘેર ક્યારે પધારો છો? અમારી ઇચ્છા છે કે કાં તો આજે તમે અમારે ત્યાં જમવા પધારો ને અમારું આતિથ્ય સ્વીકારો, અથવા તો તમે અમને લગ્ન નિમિત્તનું પ્રીતિભોજન કરાવો.”
કુમારે ઠંડે કલેજે કહ્યું : ભાઈ! આજે તો બેમાંનું એક પણ બની શકે તેમ નથી.
કેમ?
અરે ભાઈ, આજે એક મહત્ત્વનું કામ આવી પડ્યું છે, ને તે કર્યા વિના ચાલે તેમ નથી.
એવું તે કયું કામ છે, કુમાર?
ભાઈ, શું કહું? આ સુદર્શને આ અમારા માણસો દ્વારા નિમંત્રણ પાઠવ્યું છે કે પહેલાં અમે તમારી મહેમાનગતિ કરીશું, તેનો સ્વીકાર તમારે કરવો જ પડશે. બોલો, હવે મારે શું કરવું?
વીરપાળના સેવકોએ શ્રીવર્મના મનુષ્યોને પૂછયું કે શું વાત છે આ? કાંઈ સમજ નથી પડતી–અમને. એટલે શ્રીધર્મના સેવકોએ સુદર્શનની તુમાખીભરી વાતો તેમને કહી સંભળાવી. એટલે એમણે
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
