________________
– ૧૪૦
સમરું પલપલ ચવત નામ -
પર ઉછાળતી. સેવકો ને તેમનાં બાળકો તે બધું વીણવા પડાપડી કરતાં, ને તે જોઈને કુમારને ખૂબ ગમ્મત પડતી.
ઘેટા પર વિચરતો કુમાર, તેના મસ્તકે ઊતરતાં લૂંછણાં ને તે લૂંછણાંનાં ફેંકાતાં દ્રવ્યોને લેવા માટે થતી પડાપડી – આ બધું મહાલયના ઝરુખે ઊભેલા રાજા નરપુંગવની નજરે જો ક્યારેક પડી જતું તો તેઓ સોપારી અને એવાં દ્રવ્યોનો થાળ મંગાવતા, અને કુમારને ગમ્મત પડે તે રીતે દાસ-દાસીઓ ઉપર ફેંકતા. સેવકો પણ જાણી બૂઝીને તે માથે વાગવા દેતા ને પછી બહુ વાગી ગયું હોય તેવો દેખાવ રચીને જાતજાતના હાવભાવ કરતા, આથી કુમાર હસીહસીને બેવડ વળી જતો.
આમ ને આમ, રમતો ને સૌને રમાડતો કુમાર આઠમા વર્ષના ઉંબરે આવી ઊભો.
રાજા નરપુંગવ ચતુર અને સુજાણ રાજવી હતો.
લાડ અને લાલન-પાલનની જેમ બાળકને વિદ્યા અને કલાનું શિક્ષણ પણ યોગ્ય વયે મળવું જ જોઈએ તેની તેને બરાબર સમજણ હતી. - શ્રીવર્ગને આઠ વર્ષનો થયેલો જોતાં જ તેણે તેને સુયોગ્ય કલાચાર્યને સોંપી ભણાવવાનો નિશ્ચય કર્યો. રાણી અને મંત્રીના અભિપ્રાયો પણ લઈ લીધા. અને એક રૂડા દિવસે ઉપાધ્યાય જયશમાં નામના પ્રખર કલાગુરુને પોતાની પાસે તેડી મંગાવ્યા.
રાજાના તેડ્યા ઉપાધ્યાય પોતાના મોટા પુત્ર સાથે હોંશે હોંશે આવ્યા, ને રાજાને તેણે સ્વસ્તિવચનોથી વધાવ્યા. તો રાજાએ પણ ઉત્તમ પુષ્પ-લ વગેરે દ્રવ્યો વડે તેમની અર્ચના કરી તેમને ભદ્રાસન પર બેસાડ્યા.
પરસ્પરના ક્ષેમકુશળની પૃચ્છા વગેરે ઔપચારિકતા આટોપાતાં જ ઉપાધ્યાયે બહુમાનપૂર્વક પોતાને બોલાવવાનું કારણ રાજાને પૂછ્યું. રાજાએ પણ પૂરા વિનયપૂર્વક તેમને કહ્યું કે “ભૂદેવ! તમારા પૂર્વજો
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
