________________
સામયિકો અને “જૈન' સાથેની લેખકની સહયાત્રા ઃ ૧૧
૪૮૫
હું ઝોકાં ખાતા-ખાતાં સામાયિક કરતો; ક્યારેક ઊંઘી પણ જતો. સાવ નાની-ઊગતી ઉંમરમાં પિતાજીએ આ ધર્મસંસ્કાર આપ્યા હતા.
મારા વતન સાયલામાં હું ભણવા માટે થોડોક વખત રહ્યો હતો, ત્યારે મારી ઉંમર દસ-અગિયાર વર્ષની હશે. રાત્રે શ્રી શિવાભાઈ પૂજારી દેરાસરના ચોકમાં ફાનસ લઈને બેસતા અને ગામના છોકરાને ધર્મનાં સૂત્રો ભણાવતા. એક ગાથા મોઢે કરવા માટે પીપરમીંટની નાની-સરખી ગોળી, જેને એ વખતમાં “ગુલાબ-ચકરડી” કહેતા, તે આપવામાં આવતી. આ લાલચે અમે એ ઉંમરમાં જે ગાથાઓ ગોખી હતી એ જીવનને માટે સંસ્કારનું ભાતું બની ગઈ. પાછળથી લાગ્યું, કે શ્રી શિવાભાઈએ શીખવેલી ગાથાઓમાં ક્યાંક-ક્યાંક અશુદ્ધિ હતી. પણ એમનું જીવન શુદ્ધ અને એમનો વ્યવહાર પવિત્ર હતો એની ઊંડી છાપ અમારા મન ઉપર પડી હતી. તેઓ સાયલાના જ વતની અને જૈન ધર્માત્મા હતા, અને પાછલી અવસ્થામાં દીક્ષા લઈને એમણે પોતાના જીવનને ઉજાળ્યું હતું.
“ગુરુ ગૌતમસ્વામી' પુસ્તકમાં જે શ્રદ્ધાનો તંતુ વણાયેલો દેખાય છે, તે બચપણમાં મળેલા ધર્મશિક્ષણ અને ધર્મસંસ્કારને કારણે છે એમ હું માનું છું.
(તા. ૧૩-૧૨-૧૯૭૫)
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
