________________
૭૪
પધપાગ
અક્કલવાળા પ્રશ્ન પૂછી બેસતાઃ “આવું તે ક્યાંય દીઠું છે? સાવ બનાવટી વાત ! માનવ તે વળી પશુ બને ખરે? અને તેય રાજબીજ ઊઠીને આવાં કૌતુક કરે અને આવાં ગાંડાં કાઢે એ કેમ કરી માની શકાય ? ”
અને છતાંય વાત એવી શતમુખે આવતી કે એને નકાર ન ભણી શકાતે.
રાજા પ્રસન્નચંદ્રના અંતરને એ બધી વાતે હચમચાવી રહી. રાજાના હૈયામાં વિમાસણ, અચરજ અને વિષાદનું ઘમ્મરવલેણું ઘૂમવા લાગ્યું.
એમને થયું કે મારો માજ-સગે ભાઈ! એની આવી કરુણ હાલત! લોકે એના ઉપહાસ કરે? પિતા તે સંસાર ત્યાગીને વૈરાગી બની બેઠા, એટલે એમને તો આ સ્નેહનાં બંધન ન સતાવે એ બને; પણ હું તે સંસારને માનવી ! મેહ, માયા, મમતા અને હેતનાં બંધન, એ જ મારું જીવન ! શું હું પણ મારા નાના ભાઈની આવી અવદશાની ઉપેક્ષા કરીશ ? અને એના ઉપહાસને ભાગીદાર બનીશ ?
અને રાજા પ્રસન્નચંદ્રનું અંતર ભાઈને માટે તલસી રહ્યું ઃ શું ઉપાય કરું કે મારે ભાઈ મારી પાસે આવે ?
ક્યારે એ અવસર આવે કે મારે એ મેલેઘેલે અને બાળભળે ભાઈ મને આલિંગન આપે ?
જાણે રાજાના અંતરમાં લેહની સગાઈના પડઘા ગાજતા હતા.
Jain Education International
For Private & Personal Use Only
www.jainelibrary.org
