Vishva Vibhutio

Author(s): Rajhans
Publisher: Amar Jain Vanchanmala

Page 5

શ્રી લબ્ધિસૂરીશ્વર જૈન ગ્રંથમાળા : ૧૫ : મહાનેતા કહેવાય છે. (૧) ગર્ભમાં આવતાં, (૨) જન્મતાં, (૩) દીક્ષા સમયે, (૪) કેવળજ્ઞાન અવસરે, અને (૫) છેવટે મોક્ષે જતાં દેવતાઓનાં સિંહાસને ચલાયમાન થતાં ત્યાંથી દેવે મહત્સવ ઉજવવા આવે છે. આ પાંચ અવસરો કલ્યાણકના નામથી ઓળખાય છે. આમ પ્રભુને જ્યારે કેવળજ્ઞાન થાય કે તરત જ દેવેંદ્રો આવી સમેસરણ રચે છે, તેમાં ભગવાન અપૂર્વ ધર્મદેશના આપે છે. આ પ્રમાણે તે પ્રભુજી ઘણું જીવેને બુઝવે છે. આ ઉપકાર જે તે સામાન્ય નથી; કારણ કે જન્મમરણનાં દુખેથી ભરેલી સંસારચકકીમાં અનંતા આત્માઓ જે પીસાઈ કે ચગદાઈ રહ્યા છે, તે અગણિત ને અસહ્ય દુઃખોમાંથી ઉગારીને તે ભગવાન મોક્ષના અનંતા સુખના સ્થાનમાં મેકલી આપે છે. દુઃખી આત્માને સુખી બનાવે તેજ સાચા ઉપકારી કહેવાય.
વીશ કડાકડી સાગરોપમના બે ભાગ કરે, એકનું નામ ઉત્સર્પિણ અને બીજાનું નામ અવસર્પિણું. દરેકમાં આપણું ભરતક્ષેત્રમાં ચોવીશ વીશ ભગવાન થાય છે. કેવળજ્ઞાન થાય પછી દેવેદ્રો આવે, સમોસરણને રચે, તેમાં પ્રભુજી બિરાજે અને દેશના આપે. સમોસરણ ચેરસ પણ હોય, અથવા ગોળ પણ હોય. પ્રભુનાં વચને પશુઓ વિગેરે પિતપતાની ભાષામાં સમજે છે, તે અતિશય હોય છે. દક્ષિણ, પશ્ચિમ અને ઉત્તર દિશામાં પ્રભુજી જેવાં જ ત્રણ રૂપે દેવ બનાવે. પ્રભુ પોતે પૂર્વાભિમુખ દિશામાં બેસે. સસરણ ન રચાયું હોય, તે ભગવાન સિંહાસન પર બિરાજે, ને દેશના આપે. કમમાં કમ કોડ દે પ્રભુની સેવામાં હાજર રહે છે. ભગવાન ચાલે ત્યારે પગ ભૂમિ પર મૂકે નહિં, પણ દેએ ગોઠવેલાં સુવર્ણ કમલ પર ચાલે છે. આકાશમાં છત્ર ચાલે છે. ચાલતાં ચાલતાં કાંટા ઊંધા થઈ જાય, પંખીએ ત્રણ પ્રદક્ષિણ ફરે છે. પ્રભુજી જ્યાં