Samveg Margna Punaha Pravartak Tran Punjabi Mahapurusho

Author(s): Shilchandrasuri
Publisher: Bhadrankaroday Shikshan Trust

Page 43

એમનું અનુશાસન પણ કેવું છે ! બે-ત્રણ વાતો અનુશાસનની કરૂં.
એક સાધુ હતા, નાના. મહારાજજીને બહુ વહાલા. એક છોકરો એમની પાસે આવે વંદન કરવા. રોજ આવે. એને પેલા સાધુએ પૂછ્યું કે “તું જન્મ્યો ત્યારે કેટલાં હાંડલાં ફૂટ્યાં'તાં ? છોકરો કાંઈ ન બોલ્યો. બીજે દહાડે ફરી એ જ પ્રશ્ન પૂછ્યો, પણ પેલો કાંઈ ન બોલ્યો. ત્રીજે દહાડે સાધુએ પાછો એ પ્રશ્ન કર્યો. હવે છોકરાને ચડી રીસ ! એણે તો પોતાનો પગ ઉપાડ્યો અને સાધુના પેટમાં લાત મારી. પછાડ્યા, અને ગડદાપાટુ ચાલુ કરી દીધા ! “મને આવું કહો છો તમે?”
વાત પહોંચી મૂળચંદજી મહારાજ પાસે. પૂછ્યું : “આ છોકરાએ તને માર્યો શા માટે ? તે શું કર્યું કે એ મારવા આવ્યો? વાતના મૂળમાં ઊતર્યા તો ખબર પડી કે એ આવા શબ્દો બોલતા'તા. સાહેબે કહ્યું કે “તેં ભાષાસમિતિનો ઉપયોગ ગુમાવ્યો માટે તારે માર ખાવો પડ્યો ને ! જા, આજથી અઢમ કર !”
એક સાધુ હતા : શિવવિજયજી. એકવાર ગોચરી વધી. મોટો સમુદાય હતો, ને પંજાબી તથા ખડતલ માણસો હતા, એટલે ગોચરી પણ ઓછી તો ન વધે. ખૂબ વધે. પણ લુઓ આહાર હતો. ભાવે એવું નહોતું. પણ વાપરવો તો પડે જ. મહારાજજીએ બધા સાધુને બોલાવ્યા. બધાય વાપરીને ઊભા થઈ ગયેલા, પાછા આવ્યા. બેસાડ્યા, અને રોટલી વગેરે આહાર બધાને થોડો થોડો વહેંચી આપ્યો. હવે ત્યાં બધા આવ્યા, પણ પેલા શિવવિજય ન આવ્યા. કહે કે “મને અનુકૂળતા નથી; હું તો પતાવીને ઊઠી ગયો છું, હવે ન ફાવે.” સારું.”
38