________________
આબુજી, કુંભારીયાજી રાણકપુરજી, મારવાડની પચતીર્થી, અંતરિક્ષજી, ભાડુ જી, કેશરીયાજી, શંખેશ્વરજી, પાનસર, ભાયણી, ઉપરીયાળા, તાલધ્વજ આદિ તીર્થની યાત્રા કરી હતી. અને સિદ્ધગીરીના સંઘમાં છરી પાળતા ગામે ગામના જિનાલયાની યાત્રા કરવા પણ ભાગ્યશાળી થયા હતાં.
દીક્ષા પર્યાયના ૧૬ વર્ષના સમયમાં પેાતાના ગુરૂશ્રીની શારિરીક સ્થિતિ નરમ રહેતી હાવાથી ખુબજ ધીરજ અને ખંતથી તેમની સેવામાં લયલોન મની પાતાનું આત્મસાધન કરતા હતા. ગુરૂવૈયાવચ્ચમાં ઘા લાંખા સમય વ્યતીત થવાથી તેઓશ્રી શાસ્ત્રીય અભ્યાસ ઘણા એછે કરી શકયા હોવા છતાં સૌમ્યતા, મિલનસારવૃત્તિ, લઘુતા અને સહનશીલતા આદિ અનેક ગુણાના ભડાથી ભરપુર હતા. તેમજ ગુરૂ ભક્તિમાં ખુબજ ખ ́તીલા હેાવાથી તેમના ગુણાથી આકર્ષાઇ તેમને ત્રણ શિષ્યા નામે (૧) શ્રી ચારિત્રશ્રીજી (સમી) (૨) હિમાશ્રીજી ( રાધનપુર ) (૩) શ્રી વિમળશ્રીજી (વારાહી) ગામ વાળા થયા હતા.
સંવેગીપણામાં ચારિત્રની આરાધનામાં મરાગુલ રહેવા સાથે પોતાના શિષ્યાઓમાં અભ્યાસ, સગુણા અને પરંપરાના અનુભવાનો પૂજ કેમ વધે તે તરફ તેઓ હુમેશા લક્ષ
આપતા હતા.
છેલ્લા બે વર્ષમાં ક્રમની વ્યાધિ વધતા તેઓશ્રીન વેરાવળથી રાધનપુર ખુબજ વિનતિ પૂર્વક લાવવામાં આવેલ, જ્યાં અનેક વદ્યકીય ઉપચારા કરવા છતાં અસાધ્ય રોગાએ મચક ન આપતા સ. ૧૯૮૮ ના વૈશાખ વદે ૨ તા.
