________________
અધ્યાત્મ ગીતા
ગાથા-૪૭-૪૮
૮૭
આવશ્યક છે. ગીતાર્થ એવા ગુરુજીની નિશ્રા મોહદશાનો ચકચૂર નાશ કરે છે. વિકારીભાવ હણાઈ જાય છે. વિશિષ્ટ શાસ્ત્ર અભ્યાસ થાય છે. સામાન્ય સાધુ પણ કાળાન્તરે ગીતાર્થ અને શાસ્ત્રજ્ઞ બને છે. તે આત્મા વ્યાખ્યાનકળામાં ઘણા પ્રવિણ બને છે.
તથા વિશિષ્ટ ગુણવાળા અનેક સહવર્તીઓનો સહારો મળે છે જે અભ્યાસ અને આહાર-પાણી લાવવાની સુવિધામાં સાથ સહકાર આપે છે. સમૂહબળના કારણે વિકારી ભાવો ઉછળતા નથી. સમ્યજ્ઞાનની સાધના વૃદ્ધિ પામતી જાય છે. માટે જ ગીતાર્થ મહાત્માઓના શરણે જ રહેવું. અતિશય જરૂરી છે.
એકલા થવામાં સ્વચ્છંદતા વૃદ્ધિ પામે, નિરંકુશતા કોઈક વાર પતનના માર્ગ પણ લઈ જાય. આત્મસાધનામાં સહવર્તીઓનો સમુદાય ઘણો જ સહાયક થાય. આવા પ્રકારના અનેક ગુણો હોવાથી ગીતાર્થના શરણે જ રહીએ અને ત્યાં રહીને પણ પરપંચાતમાં જીવન ન નાખતાં શુદ્ધ સિદ્ધાન્ત - શાસ્ત્રોનું રસપાન કરવું એ જ આત્મકલ્યાણ કરનારું તત્ત્વ છે. માટે નિરંતર તેમાં જ લયલીન રહેવું. મોહદશાના ચોરો આપણા આત્માનું ધન લુટી ન લે તે માટે સતત જાગૃત રહેવું. આ શાસ્ત્રોનો અભ્યાસ તથા ગીતાર્થ મહાત્માઓની નિશ્રા આ બન્ને આત્મકલ્યાણની પ્રાપ્તિના શ્રેષ્ઠ ઉપાયો છે. વિશિષ્ટ કારણો છે. કારણોને જીવ સેવે તો જ કાર્યસિદ્ધિ થાય છે. તે માટે ગુરુકુળવાસમાં રહીને નિત્ય શાસ્ત્ર અભ્યાસમાં એકાકાર થવું. અને ગુરુસેવા તથા વૈયાવચ્ચે અને વિનય આદિ ઉત્તમ ઉપાયોમાં એકાકાર થવું. ઈત્યાદિ આત્મકલ્યાણને કરનારા ભાવોમાં જ પ્રવર્તવું જ્યાં વિકારો થાય નહીં. રહ્યા - સહ્યા વિકારો પણ વિલીન થઈ જાય. // ૪૭ |
श्रुत अभ्यासी चोमासी वासी लींबडी ठाम । शासनरागी, सोभागी, श्रावकनां बहुधाम ॥
