________________ બીજા-ત્રીજા દિવસે એ યુવાન મને વંદનાર્થે આવ્યો. મને કહે આ દુનિયા બહુ ગંદી છે. મેં કીધું તને શું અનુભવ થયો? તો કહે, સાહેબજી મારી પોતાની જ વાત કરું. આપે મને લગ્ન પછી યુરોપ ન જવાની વાત કરી પણ હું તો 1 મહિનામાં યુરોપ જાઉં છું. 2-3 લાખની ચટણી થઈ જશે. મને એ નથી દેખાતું કે હું આ પૈસા ગરીબોને આપી દઉં તો કેટલા ગરીબોને ખાવાનું મળી જાય. પણ મને મારા સ્વજન જો “સામાજિક ભવન” બનાવે, એમાં પૈસા આપે તો ખોટું લાગે છે અને મને મારી ભૂલ નથી સમજાતી. અને ગામને સલાહ આપું છું. વાસ્તવમાં, પાછું સ્વજનની ભૂલ પણ નથી. એમનું “ભવન" તો કેટલાય સામાજિક, ધાર્મિક કામોમાં કામ આવશે. જ્યારે મારા 2-3 લાખ રૂપિયા તો પાણીમાં જ જશે. મારે મારા સ્વજનનાં કાર્યોની અનુમોદના કરવી જોઈએ. એના બદલે ચોર કોટવાલ કો ડાંટે એવો ઘાટ થયો છે. આપણે આપણી પ્રમાણિકતા ગુમાવી દીધી છે તેથી આપણને આપણા દોષો દેખાતા નથી. બીજાના ગુણોને પણ દોષ તરીકે ખપાવીએ છીએ. ફરવાનો રાગ હોવાથી 2-3 લાખની ચટણી એ ચટણી નથી લાગતી પણ સાર્થક લાગે છે. કોઈ વ્યક્તિ ઉપર દ્વેષ હોય તો એના કરેલાં સારાં કામોની અનુમોદના નથી થતી પણ નિંદા થાય છે. આપણને જે ગમી જાય એના ગામનું કૂતરું પણ ગમે અને એના ગામના પથરા પણ ગમે. અને જો વૈષ થયો તો એના ગામમાં સેવન વંડર-સાત અજાયબીઓ હોય તો પણ નહીં ગમે. અગ્નિશર્માને ગુણસેન ઉપર દ્વેષ થતાં અગ્નિશર્મા કરુણ દશાને પ્રાપ્ત થયો. આવા અંગત રાગ-દ્વેષ આપણા જીવનમાં આવ્યા તો તીર્થંકર પરમાત્મા મળશે તો પણ આપણને નહીં બચાવી શકે.” સભાઃ “અમને ધર્મ તો કરવાનું મન જ થતું નથી. અમારા ધર્મ કરવાના ભાવ પડી ગયા છે.” ગુરુજી: “અરે સંસારનું સ્વરૂપ જો ! લોકોને કેટલી ભયંકર વેદનાઓ છે.
