________________
संवेगरंगसाला
॥ १०१ ॥
॥१२६६॥
।।१२६७॥
।।१२६८।।
एए तुम च जम्हा, धूयसुया मज्झ नत्थि हु विसेसो । गेहाऽऽगय त्तिणवरं, बला न सक्केमि पेसेउ ।। १२६५ ।। एवं सोचा रुट्ठेण, तेग पुणरवि य चेडगो भणिओ । पेसेसु कुमारे अत्र, जुज्झसओ लहुं होसु पडिबन्ने जुज्झे चेडगेग, काउं समग्गसामग्गिं । वेसोलीए पुरीए असोगचंदो लहु पत्तो जुज्झेण संपलग्गो, णवरं चेडग महामहीवणा । कालप्पमुहा दस अवर - माउगा भाउगा तम्स दसहि दिवसेहि' वहिया, अमोहमेक्कं सरं खितेग । किर से एक्कदिणं तो, एक्कसरक्खेवनियमो ति ।। १२६९ ॥ एक्कारसमे य दिणे, भयभीएणं असोगच देणं । चितियमहो इयाणि, जुज्झतो हं विणस्सामि ॥१२७० ॥ ता जुज्झिउ न जुञ्ज, इइ ओसरिउ रणंगणाउ लहु । कुणइ स अट्ठमभतं, सुरसन्निज्झाऽमिलासेण ॥ १२७१॥ अह सोहम्मसुरिंदो, चमरो वि य पुव्वसंगयं सरिउ । तम्मूले संपत्ता, पयंपिउ एवमाऽऽदत्ता ॥१२७२ ।। भो भो देवाणुप्पिय! कहेसु किं ते पियं पयच्छामो । रन्ना भणियं मारेह, चेडयं वेरियं मज्झ सक्केण जंपियं परम-सम्मद्दिट्ठि इमं न मारेमो । सणिज्यं तस्स तुज्झ य, जइ भणसि ता कुणिमो त्ति एपि होउ इह जं-पिऊण रन्ना असोगच देण । चेडगनिवेण सद्धि, पारद्धो समरसंरंभो अप्पडियहयसुरवइपाडि—हेरपायडपहावदुप्पेछो । रिउपक्खं निहणतो, सो पत्तो चेडगं जाव तो आयन्नं आयद्द्ढिऊण, चावं कयंतओ दूव्व । तं पह अमोहविसिहो, पामुक्को चेडगनिवेण
।।१२७३ ।।
॥१२७४॥
।। १२७५ ।। ॥१२७६॥ ॥१२७७॥
चेटकाशोकचन्द्रयोः युद्धम् सौधर्मेन्द्रचम
रेन्द्रयोः
सान्निध्यं च ।
॥१०१॥
