________________
पर्युषणा - ष्टान्हिका
व्याख्यान
॥ १९ ॥
00000
साथै भोगनी वांछाथी इंगित मरणवडे करी मरण पामीश. ते सांभळी नागिल श्रावके कछु के ते तो देवतानी गायन करनारी नाटकणीओ छे, ते माटे स्त्रीओने माटे तुं बालमरण छोडी दे. आवी रीते कह्या छतां पण कामदेवना वशवर्त्तिपणाथी बकरीनी लींडीओनी चिता करी वस्त्रने तेलथकी आर्द्र करी पोताना शरीर प्रत्ये लपटीने (वींटीने) अंगुलथकी अग्नि प्रज्वलन कर्यो. ते देखीने मित्र नागिल श्राद्वे कछु रे ! रे ! मूढ ! हे ! हे ! विषयासक्त ! तु फोगट शा माटे मोह पामेलो छे ? ते देवांगनाओ तो देवताओनी मातंगी (ढेढडी) सरीखी छे; माटे फोगट तूं शामाटे मरे छे ? हे मूढ ! संशयवर्जित श्री वीतरागमहाराजना घर्मनुं सेवन कर के जेथी समग्र सुखने पामे.
यतः
"
जर इच्छह परमपयं, अहवा कित्तिं सुवित्थडं भुवणे ।
59
ता तिलुक्कुद्धरणे, जिणवयणे आयरं कुणह ॥ १ ॥
भावार्थ:- हे जीव ! जो तहारे परमपद ( मुक्तिपद ) पामवानी इच्छा होय तथा त्रण भुवनने विषे विस्तारवाळी कीर्त्ति उपार्जन करवानी अभिलाषा होय तो त्रण लोकना उद्धार करवाने विषे समर्थ एवा श्रीमान् वीतरागमहाराजानां वचनोने विषे आदर कर.
आवी रीते मित्र नागिल श्राद्धे वार्या छतां पण नियाणावडे करी अग्निने विषे प्रवेश करी मरण पामी पंचशैल द्वीपनो स्वामी विद्युन्माली नामे देव थयो. त्यारबाद नागिल श्रावके ते मित्रना करेल कर्त्तव्यथी वैराग्य
भाषान्तरम्
॥ १९ ॥
