________________
सूर
दीपिका
॥ ३॥
काळ पूरो थवाथी राणीने पुत्रनो प्रसव थयो. अने तेवाज समयमां प्रधाननी पोटीला खीने पुत्रीनो प्रसव थयो आ उचित समय विचारी पद्मावती देवीना पुत्रने प्रधान पोताने घेर लाग्यो अने पोटीलाने सोप्पो पोटीलानी पासेथी मुवेली पुत्रीने लेइ जइ राणीने सोंपी. अने राजाने मुवेली दीकरी जनम्याना समाचार कहेबराव्या, अने मधाने राज्यपुत्रना जन्ममहोत्समां बंदीवानोने छोडी मूक्या.
के लोक काळ वित्या बाद तेतलिपुत्र प्रधान अने तेनी भार्या पोटीला बच्चे जे निवीड रागनी ग्रंथी हती, ते कोइ कारणसर तूटी गई, अने जे स्त्री पोताने अति प्रिय अने वल्लभा हती, ते आंखना पडदातुल्य अप्रिय बनी गइ. पोटीला घणोज खेद करवा लागी, तेथी प्रधाने तेने खेद नहि करतां एक रसोड करावी तेमां अनेक भिक्षुको अने ब्राह्मणोने दान आपी काळ निर्गमन करवा कहुँ, तेथी पोटीलाए अनेक श्रमण माहणादिकोने दान आपी संतोष कर्या. ए प्रमाणे काळ व्यतित करवा लागी.
एकदा सुव्रता नामनां साध्वी ज्ञानगुणे करी अनेक भव्यजीवोने उपकार करतां घणी शीष्यणीओ सहित विचरतां एज नगरमां पधार्थी. पोटीलाए सन्मानपूर्वक तेमनी निमंत्रणा करी, अने वस्त्र, पात्र आहारादिके तेमनी रुडी भक्ति करी. पछी पोटीलाए विनयपूर्वक कहां के, हे भगवति, मारो नाथ प्रधानजी पूर्वे मारा उपर अति प्रसन्न हतो अने हमणां तेनी मारा उपरथी अरुचि थइ छे माटे कोइ कामणटुमण वशिकरणादि विलक्षण प्रयोगो करी मारुं पुनः सन्मान थाय तेम करी आपो. ए बात सांभळी बहुश्रुत साध्वीजीए पोताना कान बंध करी दीघा, अने मधुर स्वरे बोल्यां के हे कल्याणि श्री जिनेश्वर भगवाने
सू० दी
॥ ३ ॥
