________________
श्रीदे चैत्यश्रीधर्म० संघाचारविधौ ॥४३०॥
पचो वंतरभावं नियनिहिभूमीइ चिठामि ॥२५॥ तामधुना निधिलोभी विजयस्त्याजयति मामतो मित्र! वारसु जतण तयं इय || विजयङ्कभणिय तिरोहिओ देवो ॥२६॥ वृत्तांतमिमं राजा विजयस्याचष्ट सोऽप्युवाचैवम् । देव ! इममत्थसत्यं नियकजकए न गिण्हामि ॥२७॥ मारकथा किंतु श्रीमञ्जिनराजमंदिरं सुंदर विधापयितुम् । मा अकयत्यो अत्यो भूमीमज्झे मुहा होउ ॥२८॥ इत्यादि युक्तमुक्तो राजा विजयेन समुदितः प्राह । धनोऽसि विजय ! जो चेइयत्थमिय उज्जम कुणसि ।।२९॥ तद् विजय ! वांछितार्थः सिध्यतु तव शीघ्रमिति नृपानुमतः। तकजकरणपत्रणो सविसेसयरं इमो जाओ ॥३०॥ संध्याकृत्यं कृत्वा राजा शयनीयपरिगतो रजनौ । सुविसत्रमाणसेणं इय मणिओ तेण अमरेण ॥३१॥ एतद्धि महापापं परोयदर्थ्यत इहक्षमानाथ!। इत्तोवि इमं अहियंज कीरइतं पुणो विहलं ॥३२॥ अथ सविपादो राजा जगाद तं भद्र ! मास वद एवम् । कह जाणियजिणवयणो करेमि से धम्मविग्धमहं ॥३३॥ किं वा तब विफलेन द्रव्यग्रहणेन मुंच मोहमिमम् । अह तूमसि दविणेहिं ता मिण्हसु मज्झ सयलनिहीं ॥३४॥ तदनु विहस्य स ऊचे वीक्षितुमपि तव निधीनहं न लमे । तुह वंतरपासाओ किंवा तुमए इमनसुयं ॥३५।। यादृशि ताशि भूमिभुजि पंच पिशाचशतानि । महति तु यानि भवंति, बत तानि न परिकलितानि ॥३६॥ राजाऽऽह वयस्य ! मया किमितोऽपि परं विधातुमिह शक्यम् । न हु नजइ स उवाओ जो लोगदुगेऽवि अविरुद्धो ॥३७॥ श्रुत्वेदं सक्पिादःस सुरः क्षिप्रं ततोऽपचक्राम । विजएणवि मंतवलेण | उक्खया झत्ति नियनिहिणो ॥३८॥ तत्रैव चंपकोद्यानसंस्थितं तेन विभवनिवहेन । सयलंपि सडियपडियं समुद्धरइ संतिजिणभवणं ॥३९॥ अष्टाहिकोत्सवमथो कृत्वा स्तुत्वा जिनं महास्तवनैः। धमन्नो विजओ सीहवारंमि जा जाइ ॥४०॥ तावदकर्णखरस्थं चूर्णमपीगरिकैः कृतविभूषम् । बझं नीणिजंतं जिणगिहपुरओ नियइ चोरं ॥४१॥ तं वीक्ष्य मनसि दध्यौ विजयः श्रीशांतिदृष्टि- ||४३०॥
