________________
मित्ताणंदाईणं पुव्वभववण्णणं
सिरिसंति- 'आ पाविढे ! रक्खसि! किं व तुम नेय लहुय-लहुएहिं। कवलेहिं परिभुजसि, जेण विलग्गो गले कवलो?' ॥४४०॥२२५७॥ नाहचरिए अन्नम्मि दिणे तुमए कम्मयरो जंपिओ जहा 'भद्द ! । मह कजेणं गामंतरम्मि बच्चाहि अमुगम्मि' ॥४४१॥२२५८॥
सोजंपइ 'अक्खणिओसयणाण पओयणेण हं सामि!'।तुमए वि यसो भणिओ ‘मा तुज्झमिलंतु सयण'त्ति॥४४२॥२२५९॥ तो तुभेहिं दुव्ययणपच्चयं बद्धयं असुहकम्मं । एत्थंतरम्मि पत्तं मुणिजुयलं विहरणटाए ॥४४३॥२२६०॥
दणं तमए भणियं 'पिए ! देहि मुणिवरिंदाण । भत्तं जं अस्थि गिहे जेण सुपत्तं इमे साहू' ॥४४४॥२२६१॥ ॐ हरिसभरणिभराए तीए वि पडिलाभिया विसिट्टेणं । आहारेणं मुणिणो रोमंचुचइयगत्ताए ॥४४५॥२२६२॥ चिंतह य चंडसेणो “धन्नाई कयत्थयाई एयाई । जेणेएहिं एवं सम्म पडिलाभिया मुणिणो" ॥४४६॥२२६३॥ तेण य दाणफलेणं अणुमणणाए य भोगफलकम्मं । समुवज्जियं विसिटुं एयम्मि उ अंतरे तुम्ह ॥४४७॥२२६४॥ आउयकम्मखएणं झडत्ति वजासणी उवरि दित्ता । पडिया, तीए तिन्नि वि हयाई सुहभावजुत्ताई ॥४४८॥२२६५॥ मरि सोहम्मम्मि तुडभे कप्पम्मि समुववण्णाई । तत्थ वि जाया पीई तिण्ह वि तुम्हाण अन्नोन्नं ॥४४९॥२२६६॥ तत्तो चविउ इहई जाओ तं एस अमरदत्तो त्ति । सच्चसिरीजीवो वि हु, एसा तुह भारिया जाया ॥४५०॥२२६७॥
१. लाहिया त्रु० का०॥