________________
मच्छोयरकहाणयं
सिरिसंति- * पत्तो य संखदत्तो, दिव्यवसा हेरियाय तम्मि दिणे । दिवो य संखदत्तो पविसंतो सोमराएण ॥१७०॥१२०२॥ नाहचरिए कोवायंबिरणयणेण तेण सहस त्ति तो इमो गहिओ। भणिओ य 'कत्थ वचसि रे पाव ! इमं करेमाणो?' ॥१७१॥१२०३॥
बंधित्तु आणिओ णरवइस्स पासम्मि सोमराएण । नाऊण तयं सहसा समागओ सेट्ठी जिणदत्तो ॥१७२॥१२०४॥ पुटो य सेटुिणा सो 'कम्माण इमाण कारओ किंतं?' । सो जंपइ 'मित्त ! अहं मणसा वि इमंण चिंतेमि॥१७३॥१२०५॥ जइ ण वि पत्तियह महं पत्तिज्जावेमि तो अहं णियमा । दुडेण वि दिव्वेणं संदेहो णऽत्थि एत्थऽत्थे ॥१७४॥१२०६॥
तो णरवइस्स पुरओ सेट्ठी जंपइ विणिच्छयं काउं । 'देव ! इमो ण हु कारी, गिण्हइ दुटुं पि जं दिव्यं' ॥१७५॥१२०७॥ * भणइ णिवो 'मह दिव्वं तुह वयणं चेव, किं वियप्पेण ?'। एवं च मोइऊणं आणइ सेट्ठी तयं गेहे ॥१७६॥१२०८॥
वद्धावणयं काउं, चिंतइ अह संखदत्तणामो वि । “पेच्छ अदोसो वि अहं विडंबिओ नणु कहं विहिणा ॥१७७॥१२०९॥ ता पज्जत्तं मज्झं इमेण एवं विहेण गेहेण" । इय चिंतिऊण गहिया परिवायगसंतिया दिक्खा ॥१७८॥१२१०॥ परिवालिऊण दिक्खं संजाओ वाणमंतरो देवो । तत्तो चविऊण पुणो संसारं हिंडिउं किंचि ॥१७९॥१२११॥ तत्तो य पुव्वजम्मे किंचि तवं करिय पुण सुरो जाओ। अहयं जो तुज्झ इमो पच्चक्खो राय ! चिट्ठामि ॥१८०॥१२१२॥
१४२
१. जदि जे०॥
