Shravika Subodh 1920 07 Pustak 01 Ank 02

SR No.: 544502
Original Sutra Author: N/A
Author: Rukminiben Hirachand Zaveri
Publisher: Jain Vanita Vishram
Publication Year: 1920
Total Pages: 36
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Shravika Subodh, & India
File Size: 9 MB

Page 5

જન્મદાયી પણ કહેત્રાતા માતાપિતાને સૂચના
જન્મદાયી પણ કહેવાતા માતપિતાને સૂચના.
અને
બાળકાનું કર્તવ્ય. ( લેખક:—હેન અનુભવિકા )
૩૫
ગતાંકથી ચાલુ.
સુજ્ઞ વાંચકવૃંદ ! માબાપેા કસાઇ કરતાં પણ વધારે કઠીન અને કઠેડર હૃદયવાળાં ખની પોતાની બાળાને કેટલીકવાર દુઃખનાજ ડુંગરા ઉચકાવતાં જરા માત્ર પાછી પાની કરતાં નથી અને જ્યાં ત્યાં ધકકેલી મુકતાં શરમાતાં નથી તે બધું આપણા હૃદયમાં રેડાયું. હવે ક્રૂરતાની સાંકળાથી ઝકડાયેલી બાળાઓનાં હ્રદય઼ કેટલાં બધાં દુઃખથી સડસે છે, તે આપણે તપાસીએઃ—
સવારના નવેક વાગ્યાના સમય થયા હતા. આકાશમાં બાળસ્ પેાતાનાં અગમ્ય ગૃહમાંથી રમવાને હજી હમણાંજ બહાર આવતા હતા. પક્ષીએ વિશાળ બ્યામમાં આમ તેમ કરતાં હતાં. માક્રમાસનું સામ્રાજ્ય હેવાથી સવારમાં વિશેષ ઠંડી પડી હૂંતી. શીતળ પવન વૃક્ષની ડાળીએ ઝુકવતા હતા. શેરીનાં લેકે શાલ અથવા પછેડી આઢી તડકામાં સ્નાન કરતાં હતાં, અને ગપ્પાં હાંક્યાં હતાં. આવા પ્રભાતના સમયે કાન્તા દીલગીર ચહેરે લમણે હાથ દઇ ક્ષેત્રજી પર વિચારગ્રસ્ત બેઠી હતી. પાસે કેટલીક ચેડીએ પડી હતી. ત્યાંથી થોડેક દૂર એક સાવરણી પડી હતી. કાન્તાની આંખા તે બન્ને વચ્ચે હીચકા ખાતી હતી. તેવામાં તે ચેાપડી તરફ સ્થિર લેાચનથી જોવા લાગી. ધીમેધીમે તેની આંખા અ શ્રુથી ભીંજાવા લાગી અને જોતજોતામાં તેની આંખમાંથી અશ્રુમેના અસ્ખલિત પ્રવાહ વહેવા માંડયા. સરસર કરતાં સરી પડતાં મેાતીના દાગ઼ા જેવાં એ અશ્રુ બિંદુએથી શેત્રંજી ભીતી થવા લાગી. ડસમાં પણ ઉભરાઇ જવા લાગ્યાં. આ સ્થિતિ થેાડીવાર ટકી રહી. નવના ટંકારા થતાંજ કાન્તાએ ક્રાણુ જાણે થા વિચારથી પેાતાના સાલ્લાના. છેડા વડે આંખા લુવા માંડી. એટલામાં નીચેથી બારણાં ઉધડયાં અને અવાજ આવ્યો, કાન્તા આ કાના અવાજ હતા તે કાન્તા જાણી ગઇ. ડુસકાંથી ભરાયેલી છાતીમાંથી કાંઇ પણ પ્રત્યુત્તર ન વાળી શકી, પણ દાદર પાસે આવી પાતાની પ્રિય સખી શાન્તાને ઉપર આવવા ઇસારત કરી. શાન્તા ઉપર આવી અને કાન્તાનું કરમાયેલું, ઉદાસ,હાસ્યશૂન્ય મુખ જોઈ પૂછ્યું, “ કેમ વ્હેન ! આજે ગામ પ્રેમ બની ગઇ છું ? આજે તારા મુખારવિન્દમાં આટલી બધી ઉદાસીનતા કેમ જાય છે?
..
કાન્તાએ વાત ઉડાવંતાં કહ્યુ, “ વ્હેન એતા કાંઇ નહીં. મ્હારાં પ્રારબ્ધ. પૂર્વીકૃત ક અત્યારે મ્હારી સમક્ષ ઉપસ્થિત થયાં છે, દુઃખ સહન કર્યાં વિના......” એમ અધવચ ખેલતાં ખેાલતાં ડુસકાં ભરતી અટકી પડી. આંખમાંથી ચેાધાર અદ્ભુ વર્ષાવતી કાન્તાને બેઇ શાન્તા પણ રડી પડી. ખરેખર ! એ તે સ્વાભાવિકજ છે કે દુ:ખી માણસનું દુ:ખ સાંભળતાં વજસમાન આપણાં હૃદય પણ પીગળી જાય છે. કાન્તાને શું દુઃખ હતું તેથી શાન્તા તદ્દન અજાણુ હતી, છતાં કામળહૃદય શાન્તા અશ્રુ વણુ કરે તેમાં શું આશ્ચય ?
.