________________
મારા પર વીર ગાથા ય અને ચાર પાંચ વર્ષે પાંચ ગાથા થાય પણ પહેલાં ગેખેલું કાવે ને! પહેલા માસે ગુરૂ પાસે જીવ વિચાર, નવરત્ન ભ. ગુરૂ જાય એટલે ગુરૂનેજ ભણાવે. અર્થાત પછી ભણતરને મૂકે દૂર! વળી બીજે ચોમાસે મહારાજા બીજા પણ ભાધાના તે એ જીવ વિચાર નવત! વળી ત્રીજી મહારાજ વખતે પણ એજ અભ્યાસ! ભણવર આગળ વધે શી રીતે ? હિં ગુરૂ ખ્યાલ રાખે કે શિખ્ય ભણીને ભૂલતે તે નથીને! કેમકે તેમ થાય તે હરિજાએ ભણવામાંથી વંચિત રહે, ગુરૂ આ વાતનું ખાસ ધ્યાન આપે
એક ગામમાં પાઠશાળામાં એક નાની બાલિકા જાણતી હતી. રસ્તામાં એક વખત તેને કંઈ સાધમો પૂછવું. શું ભણે છે?” તે બાલિકાએ જણાવ્યું. “નમુલુણું” પિલી સાધમણે પૂછયું. ઇરીયાળી વરીયાળી ભણું પેલી બાલિકાએ તો ના કહી. નામ માતરને પૂછયું. “માતર! ઇરીચાળી વરીયાળી કેમ ભણાવતા નથી માતર બુદ્ધિમાન હતો તેણે વિચાર્યું કે ઇરિયા નડિયાએ વિરાહએને પેલી સાલ “હરીયાળી વરીયાળી” કરી છે, બાલિકાને તે માસ્તરે ભેદ સમજાવ્યું. આવું થાય ત્યાં પરિણામ શું આવે?
એટભ માટે કાર ફરમાવે છે કે ગુરુ શિષ્યને એવું શિક્ષણ આપે કે જેમાં એક પણ અક્ષર ન્યૂન ન થાય, એ પણ અક્ષણ બેવફાય નહિં, એક પણ વ્યંજનમાં, સ્વરમાં મેળે થાય નહિ. ગુરૂ શિષ્યને કહે કે “આ સૂત્રને તું એવું તૈયાર કર કે જેથી તારૂ પરિચિત થાય.”
(નિયામાં મનુષ્યમાં એક બીજાને એ પરિચય થાય છે કે એક બીજાને મળ્યા વિના ગમે જ નહિં. તેમ આ સૂત્ર ગણાય, નહિ તે ઇચિની રહે તે પરિચય તે સૂત્રથી સાપ જોઈએ. જે તેમ ફેરવાય નહિ તે દુનિયામાં પણ કહેવત છે કે –
