Kalyan 1960 03 Ank 01

SR No.: 539195
Original Sutra Author: N/A
Author: Somchand D Shah
Publisher: Kalyan Prakashan Mandir
Publication Year: 1960
Total Pages: 68
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Kalyan, & India
File Size: 13 MB

Page 13

પાયાન સંજુ ઝાઝ!
-- શ્રી પ્રિયદર્શન
સંસારમાં અનંત દુઃખોની ઘટમાળાનું કારણ કેઈપણ હેય તે ક્રોધાદિ ચાર કષાયો છે. કષાયોની વિષમતા તથા તેની ભયંકરતા સમજાવતી આ લેખમાળા કલ્યાણના વાચકો સ્વસ્થચિરો વાચે, વિચાર! (લેખાંક ૩ )
એનું મન, એની વાણી અને એનું વર્તન ગુંથાઈ ( ગતાંકથી ચાલુ)
જવાથી, ગુણસમૃદ્ધિની પ્રાપ્તિ કરવા પાછળ તે શ્રેષ્ઠ.....ઉત્તમ કુલીન’ આ વાસનાની તદ્દન બેદરકાર બને છે. ગુણીયલ આત્માઓથી અનુભૂતિ અને અભિવ્યકિત તે અભિમાનનું તે વેગ ને વેગળે રહે છે. અરે એની દષ્ટિએ બીજું રૂપક છે.
કેઈ ગુણીયલ આત્મા જ દેખાતું નથી હોતે ! અંતરપ્રદેશે સુતેલી આ વાસનાને કેટલાંક
એ જેને જુએ છે તેને દેષયુક્ત જ જુએ છે ! બાહ્ય આલંબને ઢઢળે છે અને એ વાસના
દોષની ભૂમિકાએથી કરાતું દર્શન કદી પણ સફાળી જાગ્રત બની ઉઠે છે.
ગુણગ્રાહી બની શકાતું નથી. દુનિયાની કઈક વિભૂતિ જ્યારે મનુષ્યને
કાળા ગોગલ્સ પહેરીને કસતું વસ્તુદર્શન વારસામાં મળતી આવતી હોય છે અથવા તો વસ્તુને શ્વેત અંશ ગ્રહી શકતું નથી. કુટુંબના અનેક સ વિશ્વની..દેશની સમાજની આ દેષ દૃષ્ટિથી થતું દેષદશન ભયંકર ઉચ્ચ પદવીઓ ને ઉંચા સન્માનને પાત્ર બને રાક્ષસી છે. દર્શન મુજબ જીવન, હૃદય, અંતઃત્યારે પેલી વાસના મનુષ્યના આચરણમાં, કરણનું ઘડતર થાય છે. દર્શન દેષ ભરેલું હશે વાણીમાં અને વિચારમાં મૂતિમતી બને છે! એટલે જીવન દોષથી ભરાઈ જવાનું!
કેટલીક વેળા તો પૂર્વનાં પરાક્રમે, પછી એ આત્મા દોષેના સહારે જ પોતાનું સત્કાર્યો, કીર્તિ પ્રતિષ્ઠા વગેરે પર વર્તમાનને ઉચ્ચ વ્યકિતત્વ પ્રગટ કરવા માટે પ્રયત્નશીલ માનવી કુલાભિમાનને ધારણ કરતે હોય છે. બને છે. પરિણામ એ આવીને ઉભું રહે છે કે ભલે તે પરાક્રમને, સત્કાર્યોને કે કીતિપ્રતિ. તે ગુણેથી દૂર-સુદૂર પડી જાય છે. અને ઠાને વારસો તે ન સાચવી શકતો હોય! દોષ, કુસંસ્કારે તેનામાં દઢ બની જાય છે. બકે એવાં આચરણનો ભોગ બનેલું હોય છે જે મનુષ્યજીવનમાં કુસંસ્કારને દેને કે જે વાસ્તવમાં તેનું અધઃપતન જ કરતાં હોય તેડવા માટે મહાન પુરુષાર્થ કરવાનો છે, તે છે. નથી હોતું તેવું રૂપસૌન્દર્ય, બળવત્તા, મનુષ્યજીવનમાં ને અને કુસંસ્કારને દઢ જ્ઞાન-વિજ્ઞાન, અતિતીવણતા કે શીલસુવાસ! કરવામાં રપચ્ચે રહે છે.
કેટલાક મનુષ્ય કુલની વિશાળ માનવ જે તળાવના ઘાટે પાણી દ્વારા વસ્ત્રને ધોઈને સંખ્યા પર ગૌરવને ધારણ કરતા દેખાય છે! ઉજ્જવલ બનાવવાનું હોય તે જ તળાવના
આ વાસનાની જાગૃતિમાં મનુષ્યની આંખોમાં ઘાટે બેસી કાદવ દ્વારા વસ્ત્રને અધિક મલીન ખૂમારીની લાલાશ તરવરતી દેખા દે છે! વાણી બનાવવામાં આવે છે? દ્વારા તે પિતાથી નીચેની કક્ષાના પુરુષ પ્રત્યે મલીન વસ્ત્ર દ્વારા મનુષ્ય સંસારમાં જેમ તિરસ્કાર, અવગણના, અસભ્યતા વ્યક્ત કરે છે. કીર્તિસુખને ભાગી નથી બનતો, તે ભલા! અને પિતાથી અધિક કક્ષાના જીવાત્માઓ પ્રત્યે મલીન આત્મા દ્વારા જીવ પરમસુખને ભાગી ઇર્ષ્યા, અણગમો, ઠેષ ધારણ કરતે ફરે છે. બની શકશે ખરો?
અને આ રીતે પિતાના કુલાભિમાનની રક્ષામાં અને ગુણસમૃદ્ધિ વિના, જગતની સમક્ષ