Kalyan 1959 03 04 Ank 01 02

SR No.: 539183
Original Sutra Author: N/A
Author: Somchand D Shah
Publisher: Kalyan Prakashan Mandir
Publication Year: 1959
Total Pages: 130
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Kalyan, & India
File Size: 20 MB

Page 54

પ૬ : જ્ઞાનગોચરી : તેને સ્થાને પ્રેઝન્ટને રિવાજ દાખલ થઈ જાય એટલે ધર્મ અને સંસ્કૃતિને માનનારાઓએ છે. સ્વહસ્તે જ ભારતીય પ્રણાલિકા તેડીએ ચાંલ્લાને રિવાજ બંધ ન કરતાં ચાલુ રાખવે છીએ, અને વિદેશીય પ્રણાલિકા દાખલ કરીએ જોઈએ-આગ્રહપૂર્વક ચાલુ રાખવું જોઈએ. છીએ.
એ જ પ્રમાણે ચાલે ધાર્મિક યજ્ઞોપવિત, કેટલાક અજ્ઞાન લોકેએ એવું ગપ ચલાવ્યું તપ-જપ, ઉપધાન, ઉદ્યાપન, અઠ્ઠાઈ વગેરે ધાર્મિક છે કે પ્રથમના લેકે ગરીબ હશે તેથી ચાંલ્લાને ક્રિયાના સત્કારનું વ્યાવહારિક પ્રતીક છે. અને તે રિવાજ રાખ્યો હશે. આથી હાલમાં શ્રીમંતે જ ધરણે જન્મ લગ્ન વગેરે પ્રસંગે પણ તે પિતાની શ્રીમંતાઈ દર્શાવવા “ચાલે લેવાને સંસ્કારના સન્માનનું સૂચક ચાંદલે છે. નથી.” એવું ખાસ લખે છે. અને સામાન્ય સ્થિતિના લેકે “પોતે ગરીબ છે એવું ન
( [ હિત-ગમત–પશ્ચ—સત્યમ] દેખાય તે માટે તેઓ પણ ચાંલ્લો લેવાને અવિવેક આપત્તિનું મૂળ છે. નથી, એમ લખી શ્રીમંતેનું અનુકરણ કરવા विवेकभ्रष्टानां भवति विनिपातः शतमुखः । લાગ્યા છે. વાસ્તવિક રીતે ચાંલ્લો લેવાદેવા પાછળ
ત્યારે આ વિવેક છે શું? એમાંથી સહેજ જુદે જ હેતુ છે. લગ્ન દ્વારા એક પુરુષ અમુક
પણ ખસ્યા, તે શતમુખ વિનિપાત! એને સ્ત્રીમાં જ સંતોષ માનવાની, અને સ્ત્રી અમુક
સહેજ પણ કોરાણે મૂકીને ચાલ્યા કે તરત જ પુરુષમાં જ સંતોષ માનવાની પ્રતિજ્ઞા કરે છે. આપત્તિનું ઊંડું મૂળ સરજાઈ ચૂકયું! અને એ રીતે ઉભય મુક્ત-વ્યભિચારને સંયમ વિવેક એ સાચા-ખોટાની પરખ છે; અને એ કરે છે. તેથી તે સંસ્કારને ઉત્સવ કરવા, તેને પરખને અજવાળે જીવનની કળા છે. આ કંચન પ્રતિષ્ઠા આપવા, સગાસંબંધીઓ વગેરેનું આગ- છે અને આ કથીર છે એટલું જાણવું જ માત્ર મન થાય છે. આવનારાઓ ચાંલ્લે આપવાના
| બસ નથી; પણ કંચનને સંઘરતાં અને કથીરથી પ્રતીક દ્વારા તે સંસ્કારનું સન્માન કરે છે. છેટા રહેતાં પણ આવડવું જોઈએ. આ કામનું લગ્નસંસ્કાર, જે માગનુસાર અને પ્રાથમિક છે, અને આ નકામુ છે, આ કાયમી મહત્વનું સંયમનું પ્રતીક છે, તે ગુણને સત્કાર માટે છે અને આ ક્ષણિક મજશેખનું છે, એવી ચાંલ્લે લેવા-દેવાનો છે.
સમજ જે બુદ્ધિના પ્રકાશ અંતરમાં પ્રગટ થાય ચાંલ્લે કેટલે આપો તેને નિયમ નથી. અને જે બુદ્ધિના પ્રકાશે એ સમજને જીવનમાં પરંતુ વધુ પડતું ન અપાઈ જાય તેમજ તોછડાઈ ઉતારવાની શક્તિ સાંપડે-એ બુદ્ધિનું બીજું લાગે તેટલું ઓછું ન અપાઈ જાય તેટલી મર્યાદા નામ વિવેક. હોય છે. શક્તિ ન હોય તે છેવટે એક શ્રીફળ જગતનાં ઘણુંખરાં દુઃખ-અરે બધાંજ દુખે કે એક સોપારી આપે. ગામડામાં લગ્ન પૂર્વે “સાર” અને “અસાર વચ્ચે આપણે વિવેક નથી કરી પુલેકું ફરે છે, જેમાં ગામના દરેક પ્રતિષ્ઠિત શકતાં તેમાંથી જ જન્મે છે. ઘરને આંગણે ગંગાનાં અને સંબંધીએ શેરીવાર પસલી (પ્રસનાંજલિ અમતનીર ઊછળતાં હોય છતાં જીવનભર આપશે શેરીવાર ફલને બેબ) ભરાવે છે. તેમાં મૃગજળ પાછળ ભમ્યા કરીએ, શાશ્વત શાન્તિને રૂપિયા, આઠ આના કે છેવટે બે આના પણ જ મેંઘામૂલો મણિ આપણું ઘરને એક ખૂણે હોય છે. એ દ્વારા લગ્ન સંસ્કારને સત્કાર કર- પડ હેય, છતાં ક્ષણિક એશઆરામના રંગબેવામાં આવે છે.
રંગી કાચેને હાથ કરવા માટે આપણે જીવનભર