Kalyan 1952 11 Ank 09

SR No.: 539107
Original Sutra Author: N/A
Author: Somchand D Shah
Publisher: Kalyan Prakashan Mandir
Publication Year: 1952
Total Pages: 56
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Kalyan, & India
File Size: 14 MB

Page 39

બેઠું
છે ?
* જગડુ ! જીવતે મેલ, પનોતેર પડું નહિ. * પર દા ને શ્વ રી જ ગ ડ શા હ UR – 9: શ્રી ફુલચંદ હરીચંદ દેશી-મહુવાકર : – પ્રવેશ ૮ મે
દિવસમાં દાનવીર શેઠ જગડૂશાહે સમસ્ત ગામડાઓ : અવનિના આધારસમા ભારતવર્ષમાં ઠેરઠેર અનાજના કઠારો ખુલા મેઘરાજા ! રાજા, આજે તું કેમ રૂઠ બાપલા? મૂકયા છે. ગરીબો માટે ગામેગામ રસોડાં તળાવડાં સૂકાઈ ગયાં, કુવા ખાલીખમ થયા. ચાલુ છે. અનાજ વિના આપણા દેશને એક વાવડીનાં પાણુ પાતાળ પહોંચ્યાં, પશુડાં મરવા
પણ માણસ મરી ન જાય એ માટે દાંડી પડયાં, બાળકે ટળવળવા લાગ્યાં, પગે પાટે
પીટીને જાહેર કરવામાં આવે છે કે, જેને બંધાય પણ કંઇ પેટે પાટા બંધાય છે ? હવે દાણાની જરૂર હોય તે કાંઠાને દરવાજે આવેલા ઝાડવાનાં પાંદડાં પણ સૂકાઈ ગયાં, પશ તો કોઠાર પર જાય અને જેને ભેજનની જરૂર શું પણ હવે તો પંખીડાં પણ તરફડવા લાગ્યાં હોય તે વીર વિશ્રામને મેટે રસોડે જાય. ઓ પ્રભુ ! આ દુનિયાનું હવે શું થવા બાલ જગડુ દાતારની જય !
| (સી અંતિમ જયકારને ઝીલે છે) - બીગામડીઓ : [ હતાશ થઈને ].
A શહેરી : અરે ભાઈઓ ! આપણું ભાગ્ય અરે રામ ! રામ! ચારે તરફ રખડી-રવઠીને ખુલી ગયાં. દાનવીર શેઠ જગડૂશાહના કોઠાર થાક પણ એક રોટલીને ટુકડો કયાંયે મા ઉઘડી ગયા. ચાલ ! હવે ઝટ ચાલે ! કચ્છના નહિ. શું દુનિયામાંથી દયા-ધમને તદન દાતાર શિરોમણીની દયાથી આપણે ભૂખના નાશ થઈ ગયે? એ પ્રભુ ! આવી આફત
કત ભયંકર દુઃખમાંથી ઉગરી ગયા. આપણે બેડે કયાં સુધી ?
પાર થઈ ગયો! બોલે ! દાનવીર શેઠ જગત શહેરી : ભાઈ! ભીખ માંગતા તમારી
શાહને જય ! . ભૂખ નથી ભાંગતી એ તો ઠીક પણ મને
(જયકારને ઝીલતા સૌ જાય છે.) તો પિસા દેતાં પણ અનાજના દાણુ નથી
પ્રવેશ ૯ મળતા. જુઓ ! આ એક દ્રમના તેર ચણા સ્થળ-શેઠ જગડુશાહની ભેજનશાળા. મળ્યા છે. હવે એ હું ખાઉં કે બૈરીને ખવડાવું
(ભેજનશાળામાં કોઈ જમે છે, કઈ કે બાળકને આપું ? અરે ભગવાન, આવી જમવા બેસે છે, કોઈ જમીને ચાલતા થાય છે.) આફત કરતાં તે મેત સારું
મુનિમ : ખૂબ જમજો ! બધા પેટભરીને (દાંડી પીટાવાને અવાજ સંભળાય છે.) ખાજે ! આ અન્નક્ષેત્ર દરેક વ્યક્તિને માટે
શહેરી: અરે સાંભળે તે ખરા! આ રાતદિવસ ખુલ્લું છે. દાંડી પીટનાર શું કહે છે? (નેપથ્યમાંથી) સિપાઈ. મુનમિજી! બહાર એક દત્ય સાંભળે ! ભદ્રાવતી નગરીનાં નર-નારીઓ ! જે ભૂખાળ માણસ “ખાઉં ! ખાઉં !” કાન દઈને સાંભળે ! દુષ્કાળનાં આ દેહેલા કરતે આવ્યું છે.