________________
દેહને દાપુ
રામક
શ્રી જયભિખ
શરીર એ આત્માનું ઘર છે; છતાં આજે ઘરના મોહે આત્માને મૂઝવ્યો છે, એટલે દેહની ખાતર માનવ જીવનમાં કેટ-કેટલી નબળાઈઓ પ્રવેશવા પામી છે, તે લેખક અહિ એમની લાક્ષણિક , શૈલીયે રજૂ કરે છે. લેખક સુપ્રસિદ્ધ વાર્તા લેખક છે. વાર્તાના સંખ્યાબંધ પુસ્તકો તેઓએ લખ્યાં છે. “આપણી નીતિ કથાઓ'માંથી આ કથા અત્રે રજૂ કરી છે, લેખકની “જૈનધર્મની પ્રાણી કથાઓ, અને નીતિકથાઓ' ખરી વાંચવા જેવી છે.
અગતરાઈ કસબાનું ગામ હતું. જીવણરામ એમણે તાબડતોબ બહારગામથી સારો વૈદ મુખ્ય હતા. એમની નામના અડખે-પડખના તેડા. વૈદ આવીને પેટમાં દુઃખતુ બંધ ગામોમાં ખૂબ હતી. એમણે પિતાની એકની થવાની ફાકીઓ આપી. ઝાડા-ઉલટી રોકવાની એક દીકરીનાં લગન લીધાં. ઝાઝેરી જાન દવા આપી. વૈદ તે ભારે હોંશી આર નિક, તેડાવી, જાન આવી એટલે જમણ વગર એણે ભૂખ વધુ લાગે એવી ગેળીઓ પણ ચાલે? એમણે ભારે જમણ દીધાં.
આપી. લેકોને ઝટ સારું થઈ ગયું. ભૂખ પણ જમણ તે કેવાં? દૂર-દૂરના રસેઈયા લાગવા માંડી, પણ જેમ સારું થયું તેમ રાંધવા આવ્યા. ઘી-તેલની જાણે નદીઓ વહી. સારૂ ખાવાની હોંશ અને હિંમત વધી, ખાંડ અને ગોળના તો પહાડ ખડકાયા. શાક અને ચટણી માટે તે લીલુડી વાડીઓ ઉજજડ થઈ.
બત્રીસ શાક ને છત્રીસ ભજન ! મીઠાઈ એવી કે, જેઈને પેટમાં શેરડા પડે ! શાક-દાળ એવાં સ્વદિષ્ટ કે આંગળાં કરડી ખાવાનું મન થાય. જીવણરામે જીવ પણ ભારે દાખ. આખું ગામ ધુમાડા બંધ લોકો કહે “યાર ખાઓને! કંઈ થશે તે જમાડયું.
આપણું વૈદરાજ છેને! પહેલાં લોકોને માંદા ગામે પણ દાબી–દાબીને ખાધું. એક પડવામાં શરમ લાગતી. હવે તે વૈદરાજની ટૂંકમાં ચાર ટંકનું ખાધું, પણ પા શેરનું ગોળીઓ ખાવી એ તે મોટાઈની નિશાની પેટ તે બિચારું એટલે ભાર ઉપાડતું હોય મનાવા લાગી, સાથે-સાથે ફેશન પણ ગણાવા એટલું જ ઉપાડેને ! કેટલાકને ઝાડા-ઉલટી લાગી. થવા લાગ્યાં. ગામ એવું જુનવાણી કે વૈદનું 1 જાન તે થોડે દડાડે વિદાય થઈ, પણ નામ-નિશાન ન મળે!
લોકોને ખાવાને ચસકો લાગી ગયે. ઘેર-ઘેર પણ જીવણરામનો જીવ ભારે ઉદાર ! ભાત-ભાતનાં ભેજન અને જાત-જાતની
||
