Kalyan 1948 03 04 Ank 01 02

SR No.: 539049
Original Sutra Author: N/A
Author: Somchand D Shah
Publisher: Kalyan Prakashan Mandir
Publication Year: 1948
Total Pages: 78
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Kalyan, & India
File Size: 12 MB

Page 62

પારકી એક આવતી કાલે પણ એ સાચું જ રહેશે. છતાંય “તમારા શુભ હસ્તે દીધેલાં ફળ જે મારી આપની આંખ જેની ઉપર ઠરી છે એ પરનારી.” આશાની સફળતાનું પ્રતીક હોય તે એ સ્વી
અને નંદના હાસ્યથી ખંડ એચિત ગાઇ કારવામાં મને જરૂર આનંદ આવશે” મહે ઉઠો. ચંદની નૈતિક વાત પૂરી કરવાને નંદ નંદનું ભાન ભૂલાવ્યું હતું. એને અવસરજ ન આપે. ઉલટું ચંદની એ રેહિણીએ રસદાર ફળોની રકાબી રાજા કાયરતા રાજાને લાગી. એણે પિતાના મનથી પાસે મુકી. એકમાંથી ફળ ખલાસ થતાં જુદે જ નિશ્ચય કરી લીધે, રૂપરૂપના અંબાર રાજાએ બીજી રકાબી હાથમાં લીધી. એ પસમી રહિણી એની આંખમાં વસી ગઈ. ચાની રકાબી હતી. જેમાં એક ચીરી કરડેલી
તે દિવસની સાંજે રાજા નંદ, કોઠારી ધના- હતી. એ જોઈ નંદે પ્રશ્ન કર્યો? વહને ત્યાં ગયો. કોઈ દિવસ નહિ ને આજે “સુંદરી ! આ પપૈયાની ચીરી કોઈની એંઠી પિતાને ત્યાં મહારાજા નંદનાં પગલાં, અને તે લાગે છે. એનું કારણ શું? એ તમારી એંઠી પણ સંધ્યાકાળ વીતી ગયા પછી થયેલાં જોઈ, તે નથી ને...” હિણી ચંકી ઉઠી, અને બીકની મારી ઢળી “રાજન રહિણીએ હસતાં હસતાં ઉત્તર પડી. શિયળને ખાતર આત્મહત્યા કરવાને વાળ્યો. વિચાર પણ એને આવી ગયો, પરંતુ બીજીજ “એ ચીરી આપના જ કોઠારીએ એંઠી પળે એની બુદ્ધિ બોલી; રોહિણી ! કાંઈક એવું કરી છે, રેહિણીની વાત અધૂરી રહી. કર કે રાજા નંદને નીચું જોવું, પડે.
“કોઠારીની એંઠી?” રાજા રકાબી પછાડતાં બુદ્ધિની આટલીજ ટકે રેહિણીને બસ બે, રેહિણીને આ અવિનય એ સહી ન
શકો. ગુસ્સામાં એ બોલી ઉઠ; “હિણી! પધારે રાજ” એણે નંદને આવકાર આ મૂક્તાં તને જરા શરમ ન આવી?...” આપ્યો.
એમાં શું મહારાજ? રહિણીની આંખેઆજે કાંઈ રંકનું આંગણું પાવન કર્યું ? માંથી તણખા ઝરતા હતા. “ અન્ય પુરુષે
ચુંબક હોય ત્યાં લેહ આપ મેળે જ સેવેલી નારી સાથે સરખાવતાં એ એંઠી ચીરી ખેંચાઈ આવે છે.” વંદે પહેલે પાસે ઢાળ્યો અનેક ગણી ઉત્તમ છે.” : “એ તો બહાર ગયા છે. આપનું હું શી આ ઉત્તર સાંભળતાં જ નંદથી નીચું રીતે સ્વાગત કરું ?”
જેવાઈ ગયું. રોહિણીની આંખ સામે જોવાની હું એને માટે નથી આવ્યો ને નંદની એનામાં તાકાત રહી નહિ. પાટલીપુત્રને નજર એરડામાં ચો તરફ ફરી રહી. “આમંત્રણ એ મહારાજ જેમ તેમ કરી ઉઠયો, ને ચોરી વગર આવેલાને બે મીઠા બેલનો સત્કાર એજ કર્યા પહેલાં ચાર તરીકે ઓળખાઈને ખંડની મારૂં અહોભાગ્ય
બહાર નીકળી સડસડાટ દાદર ઉતરી ગયે. “એમ ન કરે. અતિથિ એ તે દેવતુલ્ય, ધન્ય તે નારીને કે જેણે મગધના મહાઆ૫ આસન પર બિરાજે, આપને માટે હું સમ્રાટને પોતાનું કર્તવ્ય. બધી શીલની થોડાંક ફળ લાવું.
પવિત્રતાને અખંડ રાખી.
હતી.