________________
કલ્યાણ છે બીલકુલ વસવસે નહિ, એ જ ગંભીરતા, એ જ સહિષ્ણુતા. લેશમાત્ર ગ્લાનિ પામ્યા વિના ઘણા ઘેર વિહર્યા. એક વાર મુનિવરને તક સાંપડી ગઈ. દેવતાઈ પણ શક્તિ તપોનિક તિર્ધરના અખૂટ અને અમાપ સામર્થ્ય આગળ કારગત નીવડી શકતી નથી. મહાત્માએ માહાત્મથી સુરને શક્તિ પરાસ્ત કરી અને શુદ્ધ જળ મેળવી લીધું અને એ સાધુ સાથે પ્રયાણ આરંભી દીધું. બહારના ઉદ્યાનમાં ગ્લાન સાધુની નજદિકમાં તેઓ પહોંચી ગયા.
“અહા મારા સદ્ભાગ્ય. આ મહાત્માની અનુપમ સેવાથી નિઃશંક હું કૃતકૃત્ય બનીશ. ખચિત ! મારો નિસ્તાર થઈ જશે.” મહાત્માએ મન સાથે એકરાર કર્યો અને એમના શરીરને સાફ કરવા પ્રયત્ન આરંભી દીધો. જેમ જેમ એ મહાત્મા એમના દુર્ગધથી ખદબદતા શરીરને સાફસુફ કરે છે, તેમ તેમ એ સવિશેષ ખરાબ ગધમય અતિસાર મૂકે છે. “આવા ભાગ્યવંત પણ મહાત્મા કેમ આવા કાતિલ રેગન ભેગ બની ગયા હશે ?” મહાત્મા વિચાર વિમળમાં ચઢી ગયા. “લાવ ! હું એમને પૌષધાલયમાં લઈ જઉ” દીર્ધદષ્ટિ નિજતાં જ નન્દિષણને એમ જ ઠીક લાગ્યું અને સ્કંધ પર બેસાડી પંથ કાપવા માંડ્યો.
તે દેવ, સ્થાને સ્થાને ખરાબ ગંધમય પદાર્થો મુનિરાજના પુણ્ય શરીર પર સ્ત્રવે જ, કાતિલ વાણીમાં તુચ્છકારે જતો અને કોઈ પણ ભોગે મુનિવર્યને પરહેજ કરવા મથે જતો.
આમ છતાં નદિષેણ તે સ્વભાવમાં જ તલાલીન હતા. ભક્તિરસમાં જ તરબળ હતા. પિતાનું શરીર વિકામય થવા છતાં, એ બાબતમાં એઓ બેપરવા હતા. એમને તે માત્ર એક જ ચિન્તા હતી. અને તે એક જ કે “ક્યારે હું અપૂર્વ સેવાદારા આ મુનિવરના રોગને નાબૂદ કરૂં હું બનતી ત્વરાએ મકાને પહોંચી જાઉં ? ”
રેગિની શાન્સથે મુનિવરે આ પ્રકારે વિચાર્યું અને સત્વર મંઝિલ કાપવા પ્રારંમ્યું.
