________________
૨૩૨
કયાણ ન ગઈ, પણ શ્રી શાલિભદ્રજી ત્યાં ન ગયા. ભક્તિ હતી, દયા હતી, પણ દ્રવ્યદયા નહોતી, હતી કેવળ ભાવદયા. શ્રી શાલિગે ભદ્રજીમાં વિનયગુણ અપૂર્વ હતે. માતાની તે સ્થિતિમાં શ્રી શાલિભદ્રજી વિચારે છે,
આ મૂછ મારા પ્રત્યેના મોહની છે. જે આ વખતે હું પાસે જઈશ, પંપાળવા જઈશ, માતાનું માથું ખોળામાં લઈ લઈશ તે વારંવાર મૂચ્છ આવે એ મોહ વધી પડશે અને મારે દીક્ષા લેવી છે એ તે નિશ્ચિત જત્યારે એક મૂચ્છમાં કામ પતે તે ?”
અનન્તકાળમાં આત્માએ અનનાં માતા-પિતાને રડાવ્યાં છે, એ રૂદનને જે સાચી રીતે રોકવું હોય તે અત્યારે આ અવસરે અડગ બનીને, વા જેવી છાતી કરીને મેહની મુંઝવણને કેઈપણ રીતે મારે આધીન ન જ બનવું.”
સંસારને વિરક્તભાવે ત્યજી દેનારા મહાનુભાવ આત્માઓનું હૃદય બેશક વજ જેવું કઠીન બને છે, પણ કેમલતા તો ગુલાબ–પુષ્પની પાંખડીઓ કરતાંયે વિશેષ હોય છે.
શ્રી વીતરાગ પરમાત્માના ત્યાગ માર્ગની તરફ ધીરતાપૂર્વક પગલા માંડનારા આત્માઓ, કેઈનું પણ અશુભ ચિન્તવનારા હેતા નથી. જગના સઘળાંયે પ્રાણીગણનું હિત ઈચ્છનારા તેઓ હોય છે. સાચી ભાવદયા તેઓના હદયમાં રમતી હોય છે.
પરમજ્ઞાની મહાપુરુષે આ મુજબ સ્પષ્ટતા કરે છે? 'ये चारित्रग्राहकास्ते कस्यापि अशुभचिन्तका न भवन्ति,
