________________
ખંડ ૨ :
૨૨૯ પૂઠે રહેલા રાગીજનેની કાયરતા હાલી ઉઠે છે, ડરપોક મનોવૃત્તિ, તે લોકોના આત્માને પામર બનાવી મૂકે છે. તે લોકો ભીરુ બનીને સાધકના માર્ગમાં પાછળ રહીને પથરાઓ ફેકે છે. અશ્રુટપકતાં નયનથી વાતાવરણમાં કરુણતા જન્માવવાના બાલીશ. પ્રયત્ન કરે છે.
આવી વિષમ પરિસ્થિતિમાં સત્ત્વશીલ આત્મા, ધીરવૃત્તિથી વિવેકપૂર્વક ગંભીરહદયે, પ્રસન્નતાને જાળવી નિજની સાધનાના માર્ગે આગળ વધે છે. '
પરિણામે વૈરાગ્યનો માર્ગ જયવન્ત બને છે, સાધક આત્મા નિજ સાધ્યને સાધી શકે છે.
મુમુક્ષુ સાધકે નિજની સુધારણા માટે અવશ્ય ઉદ્યમશીલ રહેવું જોઈએ. સુધારણા માટેની સઘળી પ્રવૃત્તિઓ મુમુક્ષુ પુણ્યવાને સદાકાળ આચરવી, પણ સુધારણ કેવળ ક્ષણજીવી ન હોવી જોઈએ. કાંઈ કરી છૂટવાની વૃત્તિપૂર્વકની બેટી ધમાલરૂપ ન જોઈએ. સુધારણ શાશ્વત, સ્થાયી અને અખંડ હોવી જોઈએ.
નિજની–જાતની વાસ્તવિક સુધારણ વિના, પરની સુધારણું કેમેય શકય નથી. અને સુધારવા માટેના પ્રયને ત્યારે જ સફળ કે, જ્યારે નિજને સુધારવા માટે જાગૃત બનીને પ્રબળ પ્રયત્ન થતા હોય.
મહાનુભાવ! આપણું માનીને જેઓને તું સુધારવાને સારુ આરીકાઈથી પ્રવૃત્તિઓ કરવા પ્રેરાય છે, તેના કરતાં યે થોડા
