________________
કલ્યાણ : વર્ષો વહી ગયા હતા. ૧૮૫૭ને ઈતિહાસ–પ્રસિદ્ધ બળવો શમ્યાને હજુ એક દશકા માંડ પૂરે થયો હતો.
હિંદુસ્તાનની ચોમેર દરેકે દરેક ક્ષેત્રોમાં ક્રાન્તિનાં આન્દોલને ઘૂધવાતા સાગરતરંગોની જેમ તોફાને ચઢયા હતા. શમ્યાં, અધૂરા શમ્યાં, એ બળે નફા કરતાં વધુ નુકશાની આપી આસપાસમાંથી વિદાય થઈ વિલીન થઈ જતા હતા. ચારે કોર આમ ગાજવીજના નાદે ગાજતી વર્ષા
તુ ધીરે ધીરે વિદાય થતી ગઈ અને શરદઋતુની શાન્તિનાં આંદલનો ફરી પાછાં હિન્દની આર્યભૂમિ પર ફરી વલ્યાં.
તે કાળ તે સમયની વાત છે. ગુજરાતની પુણ્યભૂમિના મુખકારે આમ દરેક રીતે સુરક્ષિત હતા. સૌરાષ્ટ્ર, મારવાડ, મહારાષ્ટ્ર અને પૂર્વમાં વિધ્યાદ્રિની દુર્ભેદ્ય કિલ્લેબંધીથી વીંટળાયેલી ગુજરાતની ધરતી સ્વાભાવિક રીતે સુસજજ હતી. આર્યાવર્તની પવિત્રતાનું વાતાવરણ ત્યાં નિરંતર ગૂંજતું રહેતું. ધર્મસંસ્કારે, ભક્તિ, શ્રદ્ધાભાવ, ઇત્યાદિ સદ્ગણે આ ભૂમિ પરના માનવ આત્માઓને પેઢી–દર પેઢીથી ચાલ્યો આવતો સંસ્કારવારસ હતો.
ગૂજરાતની કાંઈક ઉત્તર બાજુ સૌરાષ્ટ્ર, કચ્છ અને ગૂજરાતના પ્રદેને જોડતી સંગમભૂમિ ગણાતે ઝાલાવાડને ઇતિહાસ પ્રસિદ્ધ એ વિભાગ, રૂડી રઢીયાળી વઢીયાર દેશની ભૂમિને એક મહત્વને પ્રાચીન પ્રદેશ હતો. જે ઝાલાઓની વીરવસૂચક ગાથાઓ ગૂંજતી હજુ પણ ઇતિહાસના પૃષ્ઠો પર સંભળાઈ રહી છે, તે ઝાલાની ભૂમિ પર મધ્યબિન્દુની જેમ ઊભેલું ઝીંઝુવાડા એ, પૂ. પરમગુરુદેવશ્રીની જન્મભૂમિનું ગામ હતું. 1 ઝીંઝુવાડાની ગ્રામ્ય જનતા, ત્યારે ગ્રામ્ય પ્રદેશ, ત્યાંની શીતળ આબેહવા, આ બધું; સહુ કોઈને તે ભૂમિ પ્રત્યે આકર્ષણ કરનારું હતું. ગામની મધ્યમાં પ્રવેશતા પ્રવેશ દ્વારનો મુખ્ય દરવાજે, ગામને ચોમેર વીંટી વળેલે કિલ્લે, ઝીંઝુવાડાની પ્રાચીન ભવ્યતાની પ્રતીકસમ આજે પણ ભૂતકાળના અવશેષરૂપ બની ગંભીર ચહેરે અને ઝર્ઝરિત દેહે ગૂજરાતના મહારાજા સિદ્ધરાજ જયસિંહની શિલ્પ કલાના સજીવ સ્વરૂપે જેનારની હામે ઊભે છે. આ ગામના સૂર્યમન્દિરની પ્રખ્યાતિ જૈન
