________________
મુસાફીર તું, સાંભળતા જા ! આત્માને ઉદ્દેશીને એક ગઝલ પૂ. ઉપાધ્યાયજી મહારાજ શ્રી ભુવનવિજયજી ગણિ
અરે! પ્રવાસી, આત્મન્ ! તુ કાણુ છે?, તેના ખ્યાલ તને નથી રહ્યો! સનાતન અજર-અમર મેાક્ષમા'ના તું મુસાીર છે ! પણ તુ ભૂલા પડ્યો છે, તારી જીવનનાવ ભરરિયે અથડાઈ રહી છે, કારણ કે, તારા સુકાની તે સ્વીકાર્યું છે, તે માહુરાન આંધળા છે અને તારા જેવા ભાનભૂલાને ઉન્માર્ગે દોરી જાય છે.
ત્હારા આ સંસાર સબન્ધા અનિત્ય છે, જગતમાં સધળે અંધારૂ છવાઈ રહ્યું છે. હજી કહું છું કે, એ પ્રવાસી તુ મૂઝાતા મા; જો શ્રી વીતરાગદેવના માર્ગ–જૈનશાસનની સને-મુસાફરીને તું સ્વીકારી લે, તા ત્હારા માર્ગ નિચ છે.
સનાતન સત્ય ૫થાના, મુસાફીર તું, સાંભળતા જા ! મીઠી મધુરી સુભાષામાં, સ ંદેશા એક લેતા જા ! જીવનદારી તૂટેલી છે, જીવનને એ દગેા દેશે; વીખૂટા સ્નેહિથી કરશે, સર્વસ્વ લૂટીને લેશે. સહેલા મીલ્કત અને મેાજો, બધી અહિંની અહિં રહેશે; જતાં પરલેાકના પંથે, હા, કે ના, કાઇ નહી કહેશે. જીવનની નાવ એ તેરી, અરે મજધાર ચાલે છે; સુકાની મેાહ · અધેા છે, ડગમગતી નાવ ચાલે છે. જીવન કલહેાની આગેામાં, બળીને ખાખ કેઈ થાતાં; લક્ષ્મી લલનાના પાÀામાં, રાજખરાજ અકડાતાં. મિથ્યા અધેરી છાઇ છે, આત્મગુણુ રત્ન નથી જડતાં; ખાળીને થાકયા છે તુ પણ, હીરા નથી હાથમાં ચડતા. પહેલું બચપણુ પછી જોમન, પછી મુઠ્ઠી। આવે છે; દશાએ તેા રહે ક્રૂતી, તાકાના એમ ચાલે છે. પ્રાત:કાલે દીઠા પંખી, સાય’કાલે ઉડી જાતાં; રાત્રિના તે કહી જાતાં, ખીજે દિવસે ન દેખાતાં. અનિત્ય ભાવ સહુમાં છે, મુસાફીર મા ! મૂંઝાતા તું; પ્રભુ શ્રી વીરશાસનની, સર કરનારા થઈ જા તું.
