________________
ભદ્રિક શ્રી સુધન :: ઐતિહાસિક કથા :: શ્રી સુવાસ
ભદ્રિતા એ ઊંચી કોટિને આત્મસંસ્કાર છે, આ સંસ્કારથી સંસ્કારિત જીવન અતિશય પવિત્ર, નિર્દોષ અને ઉદાર હોય છે. આવા આત્માઓ આપત્તિ કે સંપત્તિ, સુખ કે દુઃખ, ઈત્યાદિ સમ કે વિષમ પ્રસંગોમાં પોતાની સંસ્કારિતાને જાળવી પ્રતિકૂળતાઓને વટાવી ઉદારચિત્ત બની રહે છે. .
આવા જ એક ભદ્રિક આપના જીવનની ઐતિહાસિક ઘટના આ ટૂંકી કથામાં અહિં રજૂ થઈ છે.
એક રળીયામણું ગામ હતું. સોહામણું મંદિરે જેની શોભા હતી. મોટી મોટી મહેલાત જ્યાં મુસાફરોને આકર્ષી રહી હતી. રમણીય આરામ–વને જ્યાં શ્રમિત પથિકોને વિશ્રાન્તિ અર્પી રહ્યા હતા. વિહંગોના હૃદયંગમ કૂજિત જ્યાં તરુણ અને યુવતીઓને નિમંત્રણ કરી રહ્યા હતા.
એક સુધન નામને ત્યાં શેઠી હતે.
જે ખૂબ જ નિખાલસ દિલને હ, માયાળુ પ્રકૃતિને હતે. એના ૭માં ધર્મપ્રેમની અખંડ જ્યોત હલાહલ ઝઘમઘતી હતી. દયાની લાગણી એનામાં છલેક્ષ તરવરી આવતી હતી. સાથે જ એનું હૃદય ઉદાર હતું.
ધનશ્રી એની સુશીલ ધર્મપત્ની હતી.
એની ચમક્તી ચક્ષુના મકારાને કારણે જ હેય નહિ, તેમ કમળે જળમાં વાસ કર્યો હતો. પિતા એના મુખથી પરાભવ પામીને જ ન હોય, તેમ ચંદ્ર અનન્ત ગગનપટ પર આશ્રય લીધો હતો. એણીનું રૂપ રતિના રૂપનુંય જિવર હતું. સૌભાગ્ય અનુપમ હતું. લાવણ્ય અનેરું હતું અને સૌંદર્ય અનોખું હતું, છતાં તેણના શિયળની ખુશબે સર્વત્ર મધમળી રહી હતી.
