Page Text
________________
૧૪ 3.
આશીર્વાદ
[ઓગસ્ટ ૧૯૬૯ પેઢી પર સુવાની સગવડ કરી આપેલી. તેમની દબાણ કરેલું, એટલે નટવરને મુંબઈ લાવેલાં. બીજે બાજને કઈ સંધ આવે, કોઈ યાત્રાળ આવે તો કર્યા નોકરી મળે ? ને આ ગામડાના અભણ તો મોહનલાલ તેમની સરભરામાં સૌથી પહેલાં જેવો નટવર બીજે નેકરીયે શું કરે ! એટલે પહોંચી જાય. આથી અમારી બાજુ પણ તેમનું નામ મોહનલાલે તેને પોતાની પેઢીમાં જ રાખી લીધો. પંકાયું હતું. એથી તો મારે પણ એમની પિછાન એ પેઢી પર રહેતો અને પેઢી પર જ જમતો. ઘરનો થઈ હતી. પણ એમણે તો ભારે ઓથ આપી. એવી માણસ સમજી તેને કીમતી ચીજવસ્તુઓ આપવા હૂંફ આપી કે, મને તેમના ઘરને બનાવી દીધા. એકલતા. નટવર વિશ્વાસુ ગણાતો. મોહનલાલને તે દિવાળીમાં, બેસતા વર્ષના દિવસે મળવા જઈએ
સાળ થતો હતો, અને તેમના દ્વારા એ આવ્યો તો અમને સૌને બાણી આપે. ના, ના કહીએ છતાં
હતો, એટલે ધીરુભાઈએ નટવરની ખાતરી આપનાર હાથમાં કંઈ પકડાવી દે. મેનામામી વળી ગૃહિણીને
તરીકે મોહનલાલનું નામ મૂક્યું હતું. સાડલો આપે તે જુદો. એ હસતાં જાય અને ખૂબ જ - અગડિયાને ધંધો તે વિશ્વાસે ચાલતો. જે પ્રેમપૂર્વક કહેતાં જાય: “તમે તો ભાણેજ કહે છે. લાકે ચીજવસ્તુ આપી જાય, તે હાથોહાથ પહોંચાડવાનું મામા પાસે તો લેણિયાત કહેવાય. ભગવાને આપ્યું કે ત્યાંથી લાવવાનું કામ આ પેઢી કરતી, અને તેનું છે, તો આપીએ છીએ.' ને પૂજાના ગોખલ સામે નિયત કરેલું મહેનતાણું તે લેકે લેતા. ચીજવસ્તુ જોઈને કહેતાં : “કેને ખબર, કેના નસીબ' રળી આપે તેની રસીદ અપાતી નહિ, છતાં કઈ બોલેલું ખાતાં હઈશું.”
ફરી ગયા છે એવું બન્યું નહોતું. હજારોની ચીજ મેના મીની આ ઉદારતાથી તેમનું ઘર ભર્યું
હોય, જરઝવેરાત હોય તોયે આંગડિયાને આપ્યું, ભર્યું લાગતું હતું. તેમને સ્વભાવેય એવો હેતાળ કે
એટલે હાથે હાથ પહોંચવાનું જ. આંગડિયાની શાખ જ્યારે જુઓ ત્યારે મેં મલકાતું જ દેખા. ઘેર
એવી કે, એ કદી બોલેલું ફરે નહિ. હજારના દાગીના * કે આવે તો એમને ખુશાલી થાય. જમી–પરવારીને
હોય તોયે એકવાર હાથમાં લીધા, એટલે જોખમદારી બેઠાં હોય ને કોઈ જમનાર આવે કે મહેમા આવે
અગડિયાની. ચીજવસ્તુ ખવાય કે ચેરાય, તોયે તોય હસીને આવકારે, અને એ વખતે રસ કરવા
જવાબદારી તો અગડિયાની જ ગણાય. આ શાખને બેસી જાય. કદી કચવાટ કર્યો હોય એવું જાણ્યું
ધંધો હતો. ધીરભાઈ અને મેહનલાલની પેઢીએ નથી. એ તો રસોઈ કરતાં જાય અને હસીને કહેતી જાયઃ
સારી શાખ જમાવી હતી. તેમને ત્યાં રોજ લાખનો અમારે ત્યાં તમે ક્યાંથી ? ધન્ય દા'ડો, ધ એ ઘડી
માલ આવતો હશે અને જતો હશે. સોના-ચાંદી ને કે અમારે ઘેર તમારા જેવા પર પધાર્યા
ઝવેરાત લઈ જવાનું કામ પણ એ લેકે કરતા. તેને મને તો થોડા સહવાસ પછી એમ જ થયેલું
માટે ખાસ માણસો રાખેલા હતા. તે રોજ ગાડીમાં કે, આ મેનામામીના નસીબે જ મોહનલાલી પેઢી
જાય અને રોજ ત્યાંથી ભાલ લઈને આવે. નટવરને ધીકતો ધંધો કરે છે. આ મામીના પગલે જ ઘરમાં સુરત ખાતે મૂક્યો હતો. ત્યાં ઝવેરાત ને સોનાલક્ષ્મી આવે છે.
ચાંદીના દાગીનાની હેરફેર વધારે થતી. એ વિશ્વાસ આવી ઉદારતા. આવી મીઠાશ. આ હેત તો માણસ હતો, એટલે ધીરુભાઈને પણ કશી ભીતિ ભાગ્યે જ કોઈ દંપતીમાં જોયું હશે !
નહોતી. એ જ નટવરલાલ સુરત જવાને બદલે ગાડીમાં એવા ભલા અને ભગવાનના માણસ મોહન
ક્યાંક અદશ્ય થઈ ગયો હતો. સાથે પંચોતેર હજારની લાલની પેઢી પર આ આપત્તિ ક્યાંથી આવે ! પાછો મતા લઈ ગયો. નટવર પૈસા લઈને ભાગી ગયો હતો. જે ટવર એ ' પંચોતેર હજાર! પેઢી માટે આ જબરો ફટકે મેનામામીના કાકાનો દીકરો. તેમના કાકા એ ખૂબ હતો. નટવર ભાગી જાય કે ઊડી જાય, એ પાતાળમાં
દયાના દિવ્ય તત્ત્વનું બરાબર જ્ઞાન થાય છે ત્યારે ક્રોધ અને બધી જાતના વિકારે | આપણું ઉપર સત્તા લાવતાં અટકે છે.
| SR No. | 537034 |
| Book Title | Aashirwad 1969 08 Varsh 03 Ank 10 |
| Original Sutra Author | N/A |
| Author | M J Gordhandas, Kanaiyalal Dave |
| Publisher | Aashirwad Prakashan |
| Publication Year | 1969 |
| Total Pages | 42 |
| Language | Gujarati |
| Classification | Magazine, India_Aashirwad, & India |
| File Size | 6 MB |