Aashirwad 1969 07 Varsh 03 Ank 09

SR No.: 537033
Original Sutra Author: N/A
Author: M J Gordhandas, Kanaiyalal Dave
Publisher: Aashirwad Prakashan
Publication Year: 1969
Total Pages: 42
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Aashirwad, & India
File Size: 7 MB

Page 35

જીવન એટલે શું?
શ્રી મુકુલભાઈ એક વાર એક માણસે આવીને મહાત્મા થોડી વાર પછી તે માણસે કૂવામાં ડોકિયું ટ યને પૂછ્યું: “જીવન એટલે શું?”
કર્યું તો એ પરાણે કુવાના પાણીમાંથી ભગરે થોડી વાર શાંત રહીને ટોસ્ટેય બેલ્યાઃ બહાર નીકળીને મેં ફાડી ઊભા હતા ! કયારે તે એક વખતે એક માણસ જંગલમાંથી પસાર થતો માણસ નીચે પડે અને ગળી જાઉં, એની જ તે રાહ હતો. એવામાં એક જંગલી હાથીની નજર તેના ઉપર જેતા હતા. ઉપરની બાજુએ પેલે માતેલે હાથી એ પડી અને એ તેને પકડવા દોડ્યો.
માણસ કયારે બહાર નીકળે એની રાહ જોતો ઊભો હતો. પેલો માણસ તો આવી પડેલા આ સંકટને “હવે જે જગ્યાએ પેલો માણસ લટક્યો હતો જોઈને ગભરાઈ ગયો. શું કરવું અને શું નહીં, એની ઉપરની બાજુએ મધપૂડો હતો અને તેમાંથી એની તેને સમજ પડી નહિ. ઝાડ પર પણ શી રીતે ? મધ ટપક્યા કરતું હતું. એ મધનાં ટીપાં મેંમાં ઝીલી ચડી શકાય ? હાથી તો ખૂબ નજીક આવી ગયો હતો ! લઈને પેલો માણસ નભી રહ્યો હતો. તેથી તેણે હિંમતભેર ઝડપથી દોડતા માંડયું. પાછળથી
“પરંતુ આ શું! જે મૂળને પકડીને તે લટકી હાથી પણ દોડતો આવી રહ્યો હતો.
રહ્યો હતો અને એક કાળો અને એક સફેદ ઉંદર એટલામાં રસ્તા ઉપર એક કૂવો નજરે પડ્યો. નિરંતર કાપી રહ્યા હતા!” | હાથીના સકંજામાંથી બચવાનો બીજો માર્ગ ન આટલું કહીને મહાત્મા ટેસ્ટૅય જરા અટકયા
હોવાથી તે માણસે એ કૂવામાં ઝંપલાવ્યું! કૂવામાં અને પછી બોલ્યા: “પેલે હાથી એ કાળ હતા; વડલાનાં કેટલાંક મૂળિયાં બહાર નીકળેલાં હતાં. એમાંના મગર મૃત્યુ હતું. મધ એ જીવનરસ હતો, અને કાળો એક મૂળિયાની જડ તેના હાથમાં અચાનક આવી તથા સફેદ ઉંદર એ રાત-દિવસ હતા. આ બધું મળીગઈ. એટલે તેણે એ પકડી લીધી.
ને જે થાય એનું નામ જીવન!”
આ શરીર પણ સમાજનું
શ્રી સાને ગુરુજી મહાત્માજી નિર્ભય હતા. પ્રચંડ હિંસાને બા વિનેટમાં બોલ્યાં : “મરવાની બીક એમણે આત્મબળ વડે સામનો કર્યો. મૃત્યુ તે અને દુઃખ તમને નથી એમ કહેતા હો છો ને? તેમને કદી ભયભીત કરી શકતું નહોતું. અને પછી જરા અમથી ઠેસ વાગી, ને જરા લોહી તેમ છતાં ગાંધીજી પિતાની તબિયતની અત્યંત નીકળ્યું એટલા માં આટલું ગભરાવાનું શું?” કાળજી લેતા. શરીરની અવગણનાને તેઓ પાપ બાપુ ગંભીરતાથી બેલ્યા : “બા, આ માનતા. આ શરીરની માલિકી સમાજની છે. શરીરની માલિકી જનતાની છે. મારી બેદરકારીને સમાજની એ થાપણ છે, એ થાપણને દુરૂપયેગ
કારણે અંગૂઠામાં જે પાણી પેસે અને એ વધારે કરવાને મને અધિકાર નથી, એવી એમની બગડે તે હું સાત-આઠ દિવસ કામ ન કરી શકું. ભાવના હતી.
આનાથી લોકોનું ભલા, કેટલું નુકસાન થાય?
લેકએ આપણામાં મૂકેલ વિશ્વાસને એ તે એક દિવસ એમને ઠેસ વાગી અને અંગૂઠા- ઘાત જ કર્યો કહેવાય.” માંથી લેહી વહેવા લાગ્યું. પાસે કસ્તુરબા હતાં, ' બા શરમાયાં. એમણે તરત જ ગ્યાસએમને કહ્યું, “જલદી ગ્યાસલેટનું પિતું લાવ, ને લેટનું પોતું આણી બાપુજીના અંગૂઠાએ બાંધ્યું. મારા અંગૂઠાએ બાંધ.”
રાષ્ટ્રના હિતની બાપુને કેટલી ચિંતા હતી !